Dünyanın Sessizliği

“Bir çocuğun çığlığı, bir medeniyeti çökertmeye yeter.”
Ama bu çağda değil. Bu çağda, çocuk çığlıkları gökyüzüne değil, beton duvarlara çarpıyor. İçimizden biri değilmiş gibi. Bizden biri değilmiş gibi. Sanki onların canı, bizimki kadar kıymetli değilmiş gibi.

I. Sessizlik Çağının İçindeyiz

Bir ülkenin meclis başkanı, “İsrail bizimle çatışmayı göze alamaz,” diyebiliyor. Onlarca çocuğun cansız bedeni hâlâ toprağın altında sıcak. Bir annenin kucağında tuttuğu, başı kopmuş bebeğini gördük mü? Gördük. Unutmadık. Ama unuttular.

Zulüm olurken gurur konuşulmaz. Çocuklar ölürken siyaset yapılmaz. Fakat bugün, insanlık denen mefhum bir kenara bırakılmış; yerini hesaplara, PR stratejilerine ve liderlerin şişirilmiş egolarına bırakmış.

Bir halk yok ediliyor. Filistin'in çocukları gözümüzün önünde katlediliyor. Tüm dünya yalnızca “endişeliyiz” diyebiliyor. Bu ne biçim endişe? Hangi endişe bir bebeği ölümden alıkoymaz? Hangi “kınama” bir çocuğun başını yerine koyar?

II. Modern Çağın En Acımasız Sözlüğü

Bu çağın sözlüğü şöyle:

• “Meşru müdafaa”: Bir halkın köylerini yok etmek.

• “Orantılı güç kullanımı”: Savaş uçaklarıyla bir kampı bombalamak.

• “İki taraf da acı çekiyor”: Katil ve kurbanı eşitlemek.

• “İsrail bizimle çatışmayı göze alamaz”: Bizim iktidarımızın gölgesinde zulmün pazarlığını yapabiliriz.

Bu dili yaratanlar, insanlığa değil, çıkarlarına hizmet ediyor. Vicdanın dili böyle konuşmaz. Vicdan, “Bir çocuk ölüyorsa, herkes suçludur,” der. Ama ne yazık ki vicdan artık dış politikada bir seçenek değil, sadece şiirlerde kalan bir kelime.

III. Bir Toplumun Yıkımı, Tüm Dünyanın Yüzsüzlüğü

Gazze’de çocuklar ölümle tanışmadan önce gökyüzüne bakamıyor. Gözleri korkuyla büyüyor. Oysa biz ne demiştik şiirlerde?

“Bir gün çok bunalırsan, gökyüzüne bak…”

Onların gökyüzü parçalanmış.
Gökyüzüne baktıklarında üstlerinde süzülen yalnızca yıldızlar değil, füzeler.

Yemen’de açlıktan ölen bebekler… Suriye’de evleri başlarına yıkılan çocuklar… Lübnan’da yıllar süren ambargo altında boğulan insanlar… Ve biz hâlâ “barış masası” hayalleri kuruyoruz.

Barış, bombalar eşliğinde kurulmaz. Vicdanlar uyanmadan gelmez.

IV. Sözde Kahramanlar, Gerçek Mazlumlar

Bu çağın sahnesinde bir figür var: Sahte Kahraman.
İçi boş, sesli, güçlüymüş gibi, ama sadece kendi halkına güçlü.
Sözde “ümmetin lideri” diye pazarlanıyor. Oysa ümmetin çocukları katledilirken “denge politikası” yapıyor. Kınamalarla koca bir halkı mezara gömüyor.

Buna biz “kibirin yamyam hali” diyelim.
Bir lider, kendi halkı için ne yaparsa yapsın, başka halkların acılarına gözlerini kapatıyorsa insanlığını yitirmiştir.
Gazze’de her bomba düştüğünde, bazı liderler alkış topluyor içeride. Çünkü insanlar gerçekleri değil, sunulan tiyatroyu izliyor.

Bir yanda yıkım, bir yanda yaldızlı konuşmalar.
Bir yanda ölü çocuklar, bir yanda açılış törenleri.
Bir yanda “Ben dünyaya meydan okuyorum,” diyenler, öbür yanda “Ama İsrail’le ekonomik ilişkilerimiz sürüyor,” diyenler.

V. İnsanlık Dedikleri Ne Kadar Ucuz?

Hiçbir hayvan kendi türünü böyle acımasızca yok etmez.
Bu yüzden bazen “insanlık” kelimesi bile ağır geliyor.
Bu çağda insan olmak, çoğu zaman zalime göz yummak, katliamlara susmak, ekran başında kahve yudumlarken “çok kötü şeyler oluyor” demek.

Gerçekten bir daha düşünelim:
Bu çağın insanı, Hitler’in zamanındaki sessiz çoğunluktan daha mı farklı?
Bir toplumun çocukları her gün katlediliyorken, sessiz kalan herkesin eli kirli değil mi?

VI. Çocukların Gözünden Bakın Dünyaya

Haydi bir anlığına gerçek bir empati kuralım.
Bir Gazzeli çocuk olalım.
Gece füzeyle uyanalım.
Kardeşimiz parçalanmış, annemiz cansız…
Gökyüzüne değil, artık sadece toprağa bakıyoruz.
Ve sonra... dünya liderleri konuşuyor: “Bu kabul edilemez.”
Ama durmuyorlar.
Hiçbir şey değişmiyor.

Bu çocuklar bir sabah uyanamayacaklarını biliyorlar.
Bu çocuklar umut nedir, bilmeden büyüyorlar.
Ve bu çocuklar, bir gün insanlık adına bizim utancımız olacaklar.

VII. Kınamak Ne Zaman Dur Dedi?

İsrail’in on yıllardır süren soykırımı karşısında söylenen en sık kelime şu: Kınıyoruz.
Siz gerçekten kınadığınız her şey için harekete geçiyor musunuz?
Kınamak, vicdanın eylemsiz şeklidir.
Kınamak, zalime susarak prim vermektir.
Kınamak, aslında bir aldatmacadır.

Kınamak bir politikadır.
Kınamak, “bakın biz de rahatsızız” demek içindir.
Ama Gazze’nin çocukları rahatsız değil, ölü!
Kınamayla dirilmiyorlar.
Mezar taşlarına “kınandınız” yazılmıyor.

VIII. Bu Çağın En Büyük Günahı: Unutmak

Bu çağ her şeyi çok çabuk unutuyor.
Bir gün Gazze için ağlıyoruz, ertesi gün indirim kovalıyoruz.
Bir çocuğun cesedi karşımıza çıkınca tüylerimiz ürperiyor, ama sonra hemen dizi izliyoruz.
Zulmü unutmak da, zulme ortak olmaktır.

Bu çağda adalet arayan herkes yalnız.
Bu çağda hakikati söyleyen herkes sürgünde.
Bu çağda “insan” kalmak, bedel istiyor.
Ama biz bedel ödemekten de korkuyoruz.
Konforlu koltuklarımızda “acı” tüketiyoruz.
Ama bir çocuğun acısını hissetmek istemiyoruz. Çünkü o acı, bizim güvenli hayatımızı sorgulatır.

IX. Hesap Günü Varsa?

Sahi, bir gün hesap varsa?
Bir gün, herkes yaptığının karşılığını görecekse?
O çocukların gözyaşları, kulakları sağır olan liderleri mahkemeye çağıracaksa?
Korkmuyor musunuz?
Gerçekten bir gün herkesin maskesi düşerse, ne olacak?

Savaş uçaklarını değil, bakışlarını yönetenler sorguya çekilecekse…
Mikrofonlardan değil, vicdandan seslenenler galip gelecekse…
Ve Allah bir gün, “Bu çocukların hesabını kim verecek?” diye sorarsa…
Kim cevaplayacak?

X. Bir Medeniyetin Ölümü, Bir Bebeğin Kalbinde Başlar

Bir bebek, kalbi durduğunda sadece bir aile değil, tüm insanlık ölmüş olur.
Gazze’de on binlerce insanın canı, dünyanın en büyük mezarlığını oluşturuyor.
Bu mezarlık sadece fiziksel değil;
Orada gömülü olan şey: İnsanlığımız.

Bir çocuğun gülüşünü koruyamayan bir dünya, hiçbir başarıya imza atmış sayılmaz.
Siz gururla koltuklarda oturun,
Siz şatafatla protokollerde yürüyün,
Siz ekonomiyi büyütün, diplomasiyi pazarlayın…
Ama bilin ki;
O toprağın altındaki bir çocuk, sizin bütün kariyerinizden daha değerlidir.

Bahadır Hataylı/06.04.2025/Sancaktepe/İST