Firavunların Gücü ve Zulmün Sessizliği

Tarih boyunca zulmeden yöneticiler, sadece kaba kuvvet ve askeri güce dayanarak değil, aynı zamanda susturulan halkların sessizliğiyle iktidarlarını sağlamlaştırmışlardır. Firavunlar, mutlak otoritelerini halkın korkusuna, bürokrasinin itaatine ve devletin resmi ideolojisi haline gelen baskıcı politikalarına dayandırmışlardır. Peki, halkın büyük bir çoğunluğu, zulmü görmesine rağmen nasıl oluyor da zulmeden bir azınlığın yönetimi altında kalabiliyor? Bunun cevabı, psikolojik, sosyolojik ve politik dinamiklerde yatmaktadır.

1. Gücün Meşruiyet Kaynağı Olarak Sessizlik

Bir yönetici yanlışlarını doğru olarak görmeye başladığında, etrafındaki danışmanlar ve halk da bunu kabullenmeye eğilim gösterir. Çünkü otorite figürleri, doğrudan eleştirildiğinde ya da karşı çıkıldığında sert önlemler alabilirler. İnsan doğası gereği hayatta kalma güdüsüyle hareket eder ve birçok insan zulme karşı çıkmaktansa, sessiz kalmayı tercih eder. Sessizlik, zamanla yöneticinin meşruiyetini perçinler ve zulmün devam etmesine zemin hazırlar.

Firavunlar, sadece ordularıyla değil, aynı zamanda insanların korkularını yöneterek iktidarlarını sürdürmüşlerdir. Onların gücü, halkın itaatinden ve en önemlisi de sessizliğinden beslenmiştir. Zulme boyun eğen toplumlar, zamanla zulmü normalleştirir ve onu bir yönetim biçimi olarak kabullenir. Böylece, zulmeden kişi veya kurumlar daha fazla cesaretlenir ve baskının dozunu artırır.

2. Zulmün Sistemleştirilmesi

Zulüm, bireysel bir olgu olmanın ötesinde, devlet mekanizmalarıyla iç içe geçtiğinde çok daha yıkıcı bir hale gelir. Firavunlar, sadece fiziksel güçle değil, aynı zamanda bürokrasiyi ve kanunları kendi çıkarlarına hizmet edecek şekilde kullanarak zulümlerini sistemleştirmişlerdir. Devletin yasaları ve kurumları, yöneticinin otoritesini pekiştirecek şekilde düzenlendiğinde, halkın karşı çıkma şansı giderek azalır.

Örneğin, zulmü yasalar aracılığıyla meşru hale getirmek, toplumun geniş kesimlerini pasif bir direniş yerine, edilgen bir kabullenmeye iter. Hukukun tarafsız olması gerektiği fikri, yerini otoritenin mutlak doğruluğuna bıraktığında, adalet mekanizması baskının bir aracı haline gelir. Firavunlar, yasaları halkın lehine değil, kendi yönetimlerini pekiştirecek şekilde düzenleyerek, zulmü bir yönetim biçimi olarak kalıcı hale getirmişlerdir.

3. Halkın Korku Kültürü İçinde Yoğrulması

Bir toplum, baskı altında uzun süre yaşadığında, korku kültürü içinde şekillenir. İnsanlar, kendi çıkarlarını koruyabilmek adına, yanlışları görmezden gelmeye başlarlar. Zamanla bu korku, yalnızca yöneticilere karşı bir çekinme değil, bireyler arasında da güvensizlik doğurur. Herkes birbirinin potansiyel bir tehdit olduğuna inandırılır ve toplumsal dayanışma zayıflar. Böyle bir ortamda zulme karşı çıkmak neredeyse imkânsız hale gelir.

Firavunlar, halkın arasına nifak sokarak, onları birbirine düşürerek yönetme sanatında ustalaşmışlardır. Onların en büyük stratejisi, insanların birbirinden şüphe duymasını sağlamak ve kolektif direnişi imkânsız hale getirmek olmuştur. Toplum içinde yaygınlaşan korku, insanların bireysel menfaatlerini korumak adına susmalarına neden olmuştur. Böylece, zulüm giderek daha az sorgulanır hale gelir ve otorite karşı konulmaz bir güç olarak kabul edilir.

4. Propaganda ve Algı Yönetimi

Zulmeden yöneticilerin en etkili silahlarından biri propagandadır. İnsanlar zulmü fark edemeyecek hale getirildiğinde, zulmü sürdürenler daha güçlü olurlar. Firavunlar, kendilerini tanrılaştırarak ve halkın bilinçaltına mutlak otoritenin ancak kendi varlıklarıyla sağlanabileceği fikrini işleyerek, yönetimlerini sorgulanamaz hale getirmişlerdir.

Bugünün dünyasında da otoriter rejimler benzer yöntemler kullanmaktadır. Medya araçları, propaganda aygıtları ve resmi söylemlerle zulmün bir tür adalet olduğu algısı yaratılmaya çalışılır. Bu algı yönetimi, insanların zulmü içselleştirmesine ve karşı koymamasına neden olur. Firavunların güçlerini koruyabilmelerinin en önemli sebebi, yalnızca ordularıyla değil, halkın düşüncelerini kontrol edebilmeleriyle mümkün olmuştur.

5. Çıkış Yolu-Zulme Karşı Sessiz Kalmanın Sonuçları

Zulmü sürdüren en büyük etken, ona karşı sessiz kalmaktır. Firavunlar ve onların benzeri yöneticiler, halkın sessizliğinden ve korkusundan beslenirler. Ancak tarih boyunca her otoriter rejimin bir sonu olduğu da unutulmamalıdır. Zulme karşı çıkmayan toplumlar, sonunda o zulmün kurbanı haline gelirler.

Özgürlük ve adalet, ancak insanlar zulme karşı durduklarında mümkün olabilir. Zulmü sürdüren sistemlerin en büyük korkusu, halkın bilinçlenmesi ve ses çıkarmasıdır. Firavunlar, halkın kendilerine itaat etmesi için baskıyı artırmış, ancak sonunda bu baskı ters tepmeye başlamıştır. Zulmü devam ettirmek mümkün olsa da, tarih boyunca hiçbir zalim sonsuza kadar ayakta kalamamıştır.

Firavunların iktidarlarını sürdürebilmesinin temel sebeplerinden biri, halkın sessizliğidir. Zulüm, yalnızca yöneticilerin acımasızlıklarıyla değil, aynı zamanda halkın korkularıyla da beslenir. Yöneticiler, kanunları ve bürokrasiyi kendi çıkarlarına hizmet edecek şekilde kullanarak zulmü sistematik hale getirmişlerdir. Ancak tarih bize göstermiştir ki, zulüm ne kadar güçlü görünürse görünsün, halk bilinçlendiğinde ve birlik olduğunda her türlü baskıcı rejim yıkılmaya mahkûmdur.

Bugün de dünyanın farklı yerlerinde benzer yönetim anlayışları devam etmektedir. Zulme karşı sessiz kalmak, yalnızca zalimlerin gücünü artırır. Özgürlük ve adalet ancak insanların seslerini çıkarmasıyla mümkündür. Firavunlar, halkı sessizleştirerek güç kazandılar, ancak sonunda susturulan sesler bir çığlık olarak geri döndü. Bu yüzden zulme karşı ses çıkarmak, yalnızca bir hak değil, aynı zamanda bir sorumluluktur.

Bahadır Hataylı/22.02.2025/Sancaktepe/İST

Toplumsal Çöküş-Merhametin Yerini Alan Fırsatçılık

Toplumların ayakta kalabilmesi için belirli ahlaki ve insani değerler üzerine inşa edilmesi gerekir. Bu değerlerin başında merhamet, yardımlaşma, adalet ve hakkaniyet gelir. Ancak modern toplumlarda bu kavramların giderek içinin boşaltıldığına ve yerini bencillik, çıkarcılık ve fırsatçılığın aldığına şahit oluyoruz. Bugün, "ihtiyaçtan satılık" denildiğinde, yardım etmek yerine o malı yok pahasına alarak kendini kârlı hisseden bir zihniyetin normalleşmesi, toplumsal çürümüşlüğün en bariz örneklerinden biridir.

İnsanlık, tarih boyunca kriz anlarında dayanışma göstererek ayakta kalmayı başarmıştır. Ancak günümüzde, özellikle kapitalist düzenin ve bireyselleşmenin getirdiği aşırı rekabet ortamı, insanların sadece kendilerini düşündüğü, başkalarının sıkıntısını bir fırsata çevirdiği bir düzen yaratmıştır. Eskiden "komşusu açken tok yatan bizden değildir" anlayışı hâkimken, bugün "adam sıkışmış, bedavaya aldım" zihniyetinin prim yapması, ahlaki erozyonun geldiği noktayı gözler önüne sermektedir.

1. Toplumsal Vicdanın Zayıflaması

Toplumsal vicdan, bir milletin en büyük sermayesidir. Ancak bu sermaye tüketildiğinde, geriye sadece çıkar ilişkileri kalır. Eskiden insanlar birbirlerinin zor zamanlarında yanında olur, yardım eli uzatırdı. Bugün ise zor durumda olanı fırsata çeviren bir anlayış yaygınlaşmış durumda. İnsanların, bir başkasının sıkıntısını kendi lehine çevirmeyi normal görmesi, etik değerlerin büyük ölçüde yitirildiğinin göstergesidir.

Bu anlayış, toplumsal ilişkilerde büyük bir güvensizlik ortamı yaratır. Artık kimse zor durumda kaldığında çevresinden bir yardım eli bekleyemez, çünkü herkes fırsat kollayan bir avcı haline gelmiştir. Bu durum, toplumu giderek daha fazla bireyselleştirir, insanlar arasındaki güven bağlarını koparır ve sonuç olarak her bireyi yalnızlığa iter.

2. Dinin Göğe Çekilmesi-İnancın Hayattan Koparılması

"Din göğe çekilmiş, yeryüzünde sadece edebiyatı kalmıştır "bu oldukça manidardır. Din, bir toplumun ahlaki temelini oluşturan en önemli unsurlardan biridir. Ancak günümüzde, dinin hayattaki pratik karşılığı azalmış, ritüellere indirgenmiş bir olgu haline gelmiştir. İnsanlar dinî vecibelerini yerine getirirken, ahlaki sorumluluklarını ihmal etmektedir.

Bugün birçok kişi camilere, ibadet yerlerine gidip dua ederken, günlük hayatında adaletli, merhametli ve dürüst olmayı unutmaktadır. Din, sadece belirli ritüellerle sınırlı kaldığında, toplumu dönüştürme gücünü kaybeder. İnsanlar vicdanlarının sesini susturup, dini sadece bir süs gibi taşımaya başlarlar. Oysa gerçek anlamda din, bireyin ahlaki yükselişini sağlayan, topluma iyilik ve adalet getiren bir olgudur. Ancak bu değerler unutulduğunda, dinin toplum üzerindeki etkisi azalır ve geriye sadece onun romantik bir anlatısı kalır.

3. Fırsatçılık ve Açgözlülüğün Normalleşmesi

Bugünün toplumunda en büyük sorunlardan biri de fırsatçılığın ve açgözlülüğün bir yaşam biçimi haline gelmesidir. İnsanlar, ekonomik krizleri, doğal afetleri veya bireysel sıkıntıları kendi kazançları için bir fırsata çevirmeye başlamıştır. Deprem sonrası fahiş kira artışları, ekonomik dar boğazda kalan insanların mallarını yok pahasına kapatıp sonra yüksek fiyatlara satmak, insanlığın geldiği noktayı açıkça göstermektedir.

Bu anlayışın normalleşmesi, çocuklarımızın da bu değerlerle büyümesine neden olmaktadır. Yeni nesil, merhametli ve paylaşımcı olmayı değil, fırsatçı ve bencil olmayı öğrenmektedir. "Daha çok kazan, daha çok sahip ol" anlayışı, "yardım et, paylaş, dayanış" anlayışının önüne geçtiğinde, toplumun geleceği de tehlikeye girmektedir.

4. Toplumsal Çöküşün Sonuçları

Toplumsal çöküş, yalnızca ahlaki ve vicdani bir mesele değil, aynı zamanda ekonomik ve sosyal bir meseledir. Güvenin olmadığı bir toplumda ekonomi de sağlıklı işlemez, çünkü herkes birbirini kandırmaya, fırsatçılığa odaklanır. Bu durum, uzun vadede üretimi ve ticareti olumsuz etkileyerek, toplumu krizlere sürükler.

Ayrıca, insanlar arasındaki güvenin zayıflaması, suç oranlarını artırır. İnsanlar, adaletin ve hakkaniyetin kalmadığı bir yerde, kendi çıkarlarını korumak için her yolu mübah görmeye başlarlar. Dolandırıcılıktan gasp olaylarına kadar birçok suçun artış göstermesi, toplumsal çöküşün en net göstergesidir.

5. Çözüm Önerileri-Ahlaki ve Vicdani Bir Uyanış

Peki, bu noktaya gelen bir toplumu nasıl iyileştirebiliriz? Öncelikle, eğitim sisteminin sadece akademik başarıya değil, ahlaki eğitime de önem vermesi gerekmektedir. Çocuklarımıza küçük yaşlardan itibaren adalet, paylaşma, merhamet ve vicdan gibi değerleri aşılamak zorundayız.

Bunun yanında, toplumsal dayanışmayı artıracak sosyal politikaların geliştirilmesi gerekmektedir. Devletin, ekonomik sıkıntı çeken bireylere destek sağlaması, insanların zor zamanlarında başkalarına muhtaç olmadan ayakta kalabilmesini sağlayacaktır. Böylece fırsatçılar için alan daralacak, yardımlaşma kültürü yeniden canlanacaktır.

Dini değerlerin yalnızca ritüeller üzerinden değil, ahlaki öğretilerle birlikte yaşanması teşvik edilmelidir. İslamiyet’in ve diğer inançların temelinde merhamet, adalet ve doğruluk yer alır. Ancak bunlar sadece teoride kaldığında, din toplum üzerindeki etkisini kaybeder.

 Daha İyi Bir Toplum Mümkün

Toplumların çöküşü aniden olmaz; bu süreç, küçük küçük kayıpların birikimiyle gerçekleşir. Bugün, fırsatçılığın, bencilliğin ve vicdansızlığın normalleştiği bir dünyada yaşıyoruz. Ancak bu gidişatı durdurmak ve tersine çevirmek bizim elimizdedir. Merhameti, adaleti ve dürüstlüğü yeniden hayatımızın merkezine aldığımızda, "din göğe çekildi" demek yerine, onun hayatımıza gerçek anlamda yön verdiğini göreceğiz. O zaman yeryüzünde sadece edebiyatı değil, hakikati de yaşatabiliriz.

Erol Kekeç/22.02.2025/Sancaktepe/İST