Toplumsal Dayanışma ve İnsanî Değerlerin Krizi

 

Toplumun her kesiminin birbirine bağlı olduğu ve sağlıklı bir toplum yapısının ancak karşılıklı yardımlaşma ve dayanışma ile mümkün olduğu bilinir. Yoksulun, mazlumun, kimsesiz ve çaresizlerin ihmal edildiği bir toplumda insanî değerlerin yavaş yavaş eridiğine, vicdanın köreldiğine tanıklık ederiz. Peki, modern çağda bu değerler ne kadar canlı? Gündelik hayatın akışında, yardıma muhtaç birini gördüğümüzde içimizden gelen yardımlaşma dürtüsüyle mi hareket ediyoruz, yoksa “Benim de kendi dertlerim var” diyerek bir an önce oradan uzaklaşmayı mı seçiyoruz?

Bir toplumun insani değeri, yalnızca refah içinde yaşayanların sayısıyla değil, yardıma muhtaç olanlara nasıl davrandığıyla da ölçülür. Ne yazık ki, kapitalist sistem içinde bireyci bir yaklaşımla hareket eden toplumlar, dayanışma ve yardımlaşmayı bir yük gibi görmeye başlamıştır. Herkesin kendi çıkarlarını öne alarak hareket ettiği bir dünyada “diğerleri” artık önemli değildir. Toplumların bireysel başarıya odaklandığı bu düzen, başkalarının dertleriyle ilgilenmeyi “zayıflık” olarak görürken, aslında asıl zayıflığın empati eksikliğinde yattığını görememektedir.

Kapitalist düzenin temelinde, bireylerin kişisel başarılarına odaklanması, rekabetin ön planda olması yatar. Bu sistemde “yardım etmek” gibi değerler, çoğu zaman ekonomik çıkarın gölgesinde kalır. Kapitalizmin aşılamadığı “ben merkezci” zihniyet, toplumsal değerleri ve ortak iyiliği hiçe sayar. Çoğu insan, başkalarının sorunlarıyla ilgilenmek yerine kendi kazancını artırma peşine düşmüş durumdadır. Bu bireyci tutum, toplumların içten içe çökmesine sebep olmaktadır. Peki, bu düzenin sonucu olarak insanlar ne kazanıyor, ne kaybediyor? Kendi çıkarlarımız için toplumsal değerlerimizi yok ettiğimizde geriye ne kalıyor?

Dünya çapında sayısız başarı hikayesi, büyük servet biriktiren isimler örnek gösterilirken, göz ardı edilen şey, bu başarının kimlerin sırtına basarak elde edildiğidir. Oysa gerçek başarı, sadece bireyin değil, toplumun ve insanlığın yararına olanı yapabilmekten geçer. Kapitalist düzenin hakim olduğu toplumlarda bu anlayışa rastlamak zordur çünkü bu düzende, “başarılı” olmak için başkalarını görmezden gelmek, hatta gerektiğinde acımasız olmak bir başarı sayılmaktadır.

Büyük şehirlerin kenar mahallelerinde yaşayan, imkansızlıklar içinde mücadele eden aileleri düşünelim. İş bulamayan bir baba, çocuklarını doyurmakta zorlanan bir anne ya da okula gidemeyen bir çocuk… Bu insanlar, yardım eline ihtiyaç duyar ancak çoğu zaman kimse onların yaşadığı dramı görmezden gelir. “İhtiyaçları olmasına rağmen yiyeceği; yoksula, öksüze ve tutsağa yedirirler.” ayetinin ruhunu yansıtan kaç kişi kalmıştır? Herkesin kendi konforunu ön planda tuttuğu bir toplumda, yardıma muhtaç kişilere sırt çevirmek, insaniyetin sessizce yok olması anlamına gelir.

Bu öyküler, toplumumuzda “normal” olarak kabul edilen adaletsizliklerin birer yansımasıdır. İşte bu noktada, bireysel çıkarlarımıza öncelik vermenin ne denli yanlış olduğunu fark etmek zorundayız. Sadece kendi rahatımız için yaşadığımızda, aslında hayatın en önemli anlamını kaybettiğimizin bilincine varmamız gerekir.

Bir toplum, bireylerin bir arada yaşama isteği ile kurulur ve bu bir arada yaşama isteği, aynı zamanda karşılıklı sorumlulukları da beraberinde getirir. Toplumun zayıf kesimlerine, ihtiyaç sahiplerine destek olmamak, o toplumun bütünlüğünü tehlikeye atan bir yaklaşımdır. Sosyal dayanışmayı reddetmek, yalnızca bireylerin değil, tüm toplumun zarar göreceği bir durumu yaratır.

Günümüzde sosyal eşitsizliğin artması, toplumsal huzursuzluk ve suç oranlarındaki yükselme, yardımlaşmanın ihmal edilmesinin en somut sonuçlarıdır. İhtiyaç sahiplerine sırt çevirmenin toplumsal uyumu bozduğu aşikardır. Bir toplumda yardıma muhtaç kesimlere gereken önem verilmediğinde, bu kesimlerin topluma karşı olan bağlılığı azalır ve dolayısıyla toplum içindeki kopmalar başlar. Bir binayı güçlü yapan temel taşıdır; ancak o temel taş çatlamaya başladığında tüm bina çöker. Yardımlaşmayı ve dayanışmayı ihmal etmek, toplumun temel taşını çatlatmak demektir.

İslam dininde, yardımlaşmanın, paylaşmanın ve mazlumun yanında olmanın önemi büyüktür. “İhtiyaçları olmasına rağmen yiyeceği; yoksula, öksüze ve tutsağa yedirirler” ayeti, bu temel ilkeyi en güçlü şekilde ifade eder. İslam’ın öğretisinde, insan, yalnızca kendi rahatını ve çıkarını düşünen bir varlık olmaktan ötedir. İhtiyaç sahiplerine yardım etmek, bir görevden ziyade, bir imtihandır. Zira Allah, verdiği nimetleri aynı zamanda bir sınav aracı olarak kullanır ve insanın bu nimetleri nasıl değerlendirdiğine göre bir ahlaki sınavdan geçirir.

Bugün, kendimize şu soruyu sormamız gerekiyor: Bu ayetin muhatabı olan toplumlar, bu öğretiye ne kadar sadık kalıyor? Eğer toplum olarak Allah’ın emirlerine uygun yaşamıyorsak, yani yoksulu, yetimi, çaresizi görmezden geliyorsak, bu ihmalin bedelini hem dünyevi hem de uhrevi anlamda ağır bir şekilde ödemek durumunda kalabiliriz. Çünkü insani değerlerimize sırt çevirmek, yalnızca maneviyatımızı değil, dünya üzerindeki huzurumuzu da yok eder. Allah’ın bize bahşettiği nimetleri paylaşmaz, muhtaçlara yardım elimizi uzatmazsak, bu nimetlerin elimizden alınacağı ve dünyada huzursuzlukla sınanacağımız bilinciyle hareket etmeliyiz.

Erol Kekeç/07.11.2024/00.30/Sancaktepe/İST

ABD’nin Orta Doğu ve Akdeniz’deki Askeri Yığınaklarının Arka Planı ve Bölgesel Sonuçları

Günümüzde dünya sahnesinde yaşanan askeri ve politik gelişmeler, Orta Doğu ve Akdeniz bölgelerini küresel güçler için stratejik bir savaş alanına dönüştürmüştür. Bu bölgelerde artan askeri yığınak ve diplomatik hamleler, yalnızca bölge ülkelerini değil, tüm dünyayı etkileme potansiyeline sahiptir. Özellikle ABD’nin Orta Doğu’da güç kazanma hedefiyle sürdürdüğü askeri operasyonlar ve stratejik üs kurma çalışmaları, yalnızca mevcut dengeleri değiştirmekle kalmamakta, aynı zamanda İran, İsrail ve Arap ülkeleri arasındaki ilişkileri de yeniden şekillendirmektedir. ABD'nin, enerji kaynakları üzerinde üstünlük sağlama ve bölgedeki etkisini koruma çabaları, son yıllarda İran'a karşı uyguladığı yaptırımlar ve tehditlerle birleşmiş, bu durum bölgedeki gerginlikleri iyice tırmandırmıştır. Bu analizde, ABD'nin bölgeye yönelik politikalarının arka planındaki stratejik hedefleri ve bölgesel sonuçları incelenecek, aynı zamanda bu hamlelerin uzun vadeli etkileri ve bölge ülkelerinin bu politikalara karşı aldığı pozisyonlar değerlendirilecektir.

Bölgedeki ABD Askeri Varlığının Tarihçesi

ABD’nin Orta Doğu ve Akdeniz’deki askeri varlığı, Soğuk Savaş’tan itibaren şekillenen bir güç mücadelesinin parçası olarak ortaya çıkmıştır. ABD, 1970'li yıllardan bu yana enerji kaynaklarına erişimini sağlamak ve bölgesel gücünü sürdürmek adına çeşitli üsler ve askeri işbirlikleri geliştirmiştir. Bu süreçte, bir yandan müttefiklerini koruma gerekçesi öne sürülürken, diğer yandan stratejik avantaj elde etmek adına askeri ve siyasi baskı araçları devreye sokulmuştur. Bu durum, sadece güvenlik ihtiyacı değil, aynı zamanda bölgedeki enerji kaynaklarına erişim ve lojistik üstünlük sağlama hedefiyle açıklanabilir.

Günümüzdeki Askeri Yığınakların Stratejik Nedenleri

ABD’nin Orta Doğu ve Akdeniz’deki askeri yığınaklarını artırmasının arkasında birçok stratejik neden bulunmaktadır. Bunların başında bölgedeki petrol ve doğal gaz rezervlerinin güvence altına alınması ve Çin, Rusya gibi diğer büyük güçlerin etkinliğinin sınırlandırılması gelmektedir. Ayrıca, İran'ın nükleer kapasite geliştirme çabaları ve bu bağlamda ABD’nin İsrail ile olan stratejik ittifakı, İran'ın bölgedeki etkisini sınırlamayı amaçlayan politikaların belirleyicilerindendir. ABD'nin İran’a yönelik baskısı, yalnızca ekonomik yaptırımlar ve diplomatik hamlelerle değil, aynı zamanda askeri tehdit ve caydırıcılık araçlarıyla da kendini göstermektedir.

Bu askeri yığınak, İran’ı hem nükleer kapasite hem de bölgedeki politikalarından vazgeçirme hedefi güdüyor. ABD’nin bu hamleleri, İran’ın Batı yanlısı komşularına güvence vererek bölgedeki ABD yanlısı rejimleri korumayı amaçlamaktadır. Ancak İran, tarih boyunca benzer müdahalelere direnç göstermiş bir ülke olduğundan, bu strateji sadece İran’ın tepkisini değil, aynı zamanda bölgedeki ABD karşıtı duyguları da körüklemektedir.

ABD’nin Siyasi Stratejisinin Temel Noktaları

ABD’nin Orta Doğu’daki stratejisi sadece askeri yığınaklarla sınırlı değildir. Tapu kadastro gibi görünen ancak aslında bölgeyi yeniden şekillendirmeyi amaçlayan politikalar geliştirdiği iddia edilmektedir. Bu politikaların başında, yerel etnik ve mezhepsel farklılıkları kullanarak bölgeyi daha küçük ve kontrol edilebilir yapılara bölme amacı yer almaktadır. Böylece, daha küçük, parçalanmış devlet yapıları ile ABD’nin politik ve ekonomik çıkarlarına karşı koyabilecek güçlü bir aktör bırakılmaması hedeflenmektedir.

ABD’nin uzun vadeli stratejisi, İran gibi “direnç odaklarını” zayıflatarak bölgedeki dengeleri kendi lehine çevirmektir. İsrail’in güvenliği de bu stratejik planın bir parçası olarak dikkat çekerken, ABD’nin bölgedeki müttefiklerinin desteğiyle bu hedefleri gerçekleştirmeye yönelik bir plan kurguladığı gözlemlenmektedir. ABD'nin bu politikası, İsrail'in nükleer tesislerine saldırı yapmaktan uzak durması gerektiği mesajını verirken, aslında kendi saldırı planını devreye koyacağı yönünde bir izlenim yaratmaktadır.

ABD ve İsrail Arasındaki Stratejik İlişkiler

ABD’nin İsrail ile olan ilişkisi, Orta Doğu politikalarının merkezinde yer alır. Bu ilişki, bölgede İran gibi güçlü bir aktörü zayıflatmaya yönelik askeri ve ekonomik yaptırımların yanı sıra İsrail'in güvenliğini sağlayacak askeri destekler ile pekiştirilmektedir. İsrail, ABD'nin bölgedeki en güçlü müttefiki olarak, gerek askeri gerekse istihbarat alanında ABD’ye önemli bir avantaj sağlamaktadır. ABD’nin İran’a yönelik tehditleriyle birlikte, İsrail’e açık bir şekilde İran’ın nükleer tesislerine saldırıdan kaçınması telkininde bulunması, aslında kendi stratejilerini hayata geçirmek için bir fırsat yaratmak anlamına gelmektedir. İran’ı rehavete sokma çabaları, ABD’nin stratejik hamlelerini gizli bir şekilde yürütmesini kolaylaştırmaktadır.

Bölge Ülkelerinin Reaksiyonları ve Gelecek Öngörüleri

Bölgedeki ülkeler, ABD’nin yığınağına ve stratejik hedeflerine karşı çeşitli tepkiler geliştirmektedir. Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri gibi ülkeler, ABD ile işbirliği içerisinde İran’ın bölgedeki etkisini sınırlandırmaya çalışırken, Türkiye, İran ve Katar gibi ülkeler ise bu duruma temkinli yaklaşmaktadır. Bölgedeki ülkelerin ABD'nin politikalarına karşı gösterdiği tepkiler, yalnızca askeri değil aynı zamanda diplomatik bir karşı koyma stratejisi de içermektedir.

ABD'nin bölgedeki yığınaklarını artırması, bu ülkelerde artan bir ABD karşıtlığı doğurmakta ve yerel direniş hareketlerini güçlendirmektedir. Bu durum, gelecekte bölgedeki istikrarın daha da bozulacağına ve yerel çatışmaların yaygınlaşacağına dair öngörüler doğurmaktadır. ABD'nin bu tür askeri ve stratejik planlarla, bölgedeki sorunları daha da derinleştirmesi muhtemeldir.

Stratejik Öngörüler ve Sonuçlar

ABD’nin bölgedeki askeri yığınaklarını artırmasının uzun vadeli sonuçları, sadece bölge ülkelerini değil, küresel dengeleri de etkileyebilir. Bölgedeki istikrarsızlık, Avrupa’dan Asya’ya kadar uzanan bir göç krizine yol açabilirken, enerji fiyatlarının yükselmesi dünya ekonomisini olumsuz yönde etkileyebilir. Aynı zamanda, ABD'nin bu askeri hamleleri, Çin ve Rusya'nın Orta Doğu'daki etkisini sınırlandırmaya yönelik bir stratejik hamle olarak da değerlendirilmelidir.

Bu analiz, ABD'nin askeri yığınaklarının ve stratejik hamlelerinin arka planındaki politik ve ekonomik nedenleri ortaya koyarak, bölgedeki gelişmeleri daha geniş bir perspektiften anlamlandırmaya çalışmaktadır. ABD’nin politikalarının bölge üzerindeki etkisi göz önünde bulundurulduğunda, bu tür askeri hareketliliklerin yalnızca geçici bir caydırıcılık değil, aynı zamanda kalıcı bir yeniden yapılanma planının parçası olduğu anlaşılmaktadır. Bu durum, hem bölge ülkeleri hem de küresel aktörler için önemli riskler barındırmakta ve gelecekteki gelişmeleri daha dikkatli bir şekilde takip etmeyi zorunlu kılmaktadır.

Bahadır Hataylı/Kasım-2024/Sancaktepe/İST

Kayyumlar Çifte Standartlar ve Hukukun Geleceği

Türkiye’de son yıllarda belediyelere yönelik kayyum atamaları ve bu sürecin yarattığı hukuki ve toplumsal tartışmalar, demokratik değerlere ve halk iradesine yönelik derin soruları beraberinde getirdi. Özellikle halk tarafından seçilmiş belediye başkanlarının görevden alınarak yerlerine kayyum atanması, vatandaşların iradesinin bir kenara bırakıldığı yönünde ciddi eleştiriler doğurdu. Aynı süreçte, iktidar partisinin büyükşehir belediye başkanlarının görevden alınması durumunda kayyum atanmayıp, meclis üyeleri arasından seçim yapılması ise "çifte standart" iddialarını gündeme taşıdı. Bu durum, hukuk ilkelerinin seçici uygulanıp uygulanmadığı sorusunu ortaya çıkarırken, toplumda adalet duygusunun zedelenmesine yol açtı. Bir yandan görevden alınan belediye başkanlarının suçlu olup olmadıkları tartışılırken, diğer yandan halkın iradesiyle seçilen kişilerin, siyasi kararlarla görevden uzaklaştırılmaları, toplumsal huzuru ve birlik beraberliği tehdit eder hale geldi. Bu girişle birlikte, kayyum atamalarının hukuki ve toplumsal etkilerini, çifte standart iddialarını ve bu süreçte hukuk devleti ilkesinin nasıl zedelendiğini sorgulamaya başlayacağız.

Yukarıda belirttiğiniz gibi, belediye başkanlarının görevden alınması ve yerlerine kayyum atanması süreci, demokratik ilkeler, halk iradesi, hukuk devleti prensipleri ve adalet açısından çok sayıda soruyu beraberinde getirmektedir. Bu sürecin hukuki dayanaklarını, yapılan işlemlerin toplum nezdinde oluşturduğu algıyı ve çifte standart gibi algılanan durumların yaratabileceği olumsuz etkileri analiz ederek değerlendirmek, toplumsal sağduyuyu korumak açısından büyük önem taşır.

 Görevden Alma ve Kayyum Atama Sürecinin Hukuki Dayanakları

• İlk olarak, Türkiye’deki belediye başkanlarının görevden alınma süreçleri hukuken hangi yasal düzenlemelere dayanmaktadır? Bu noktada özellikle Anayasa ve ilgili kanunlara göz atmak gerekir. Türk hukuk sisteminde, kamu görevlilerinin görevlerini kötüye kullanmaları veya suç işlediklerine dair güçlü deliller bulunması durumunda, görevden alma ya da geçici olarak görevden uzaklaştırma yetkisi, İçişleri Bakanlığı’na tanınmıştır. Ancak bu yetkinin kullanımı, hukukun evrensel ilkelerine uygun, objektif ve şeffaf olmalıdır.
• Peki, bu yetkinin ne kadar şeffaf bir şekilde kullanıldığını sormak hakkımızdır. Özellikle bir belediye başkanının suç işlediği ya da görevi kötüye kullandığı iddiası varsa, bu suçların yargı önüne getirilmesi ve nihai kararın bağımsız yargı tarafından verilmesi gerekmez mi? Mahkemeler yoluyla verilmemiş bir kararın yürütme organı tarafından alınarak halkın iradesinin üstünde bir yaptırıma dönüşmesi, hukuki anlamda ne kadar doğrudur?

Kayyum Atamaları ve Çifte Standart İddiaları

• AKP’nin bazı büyükşehir belediye başkanları görevden alındığında, yerlerine kayyum atanması yerine belediye meclisi içinden yeni bir başkan seçilmiştir. Ancak, diğer partilere mensup belediye başkanları görevden alındığında doğrudan kayyum atanmakta ve halkın seçtiği temsilciler devre dışı bırakılmaktadır. Bu uygulama, halkın iradesine yönelik bir çifte standart algısı yaratmaktadır. Bu durum, toplumsal olarak hukuka olan güveni zedeler mi? Vatandaş, farklı siyasi görüşlere sahip yöneticilere farklı uygulamalar yapıldığı kanaatine kapılırsa, bu durum toplumsal barışı nasıl etkiler?
• Yine aynı şekilde, eğer bir belediye başkanının suç işlediğine dair iddialar varsa, neden bu iddiaların gerektirdiği hukuki süreç başlatılmıyor? Hukuk devleti ilkeleri çerçevesinde, her vatandaşın ve kamu görevlisinin suçlu olup olmadığının bağımsız mahkemelerce belirlenmesi gerektiği açıkça ortadadır. Suç varsa ceza verilmelidir; ancak bu ceza, adil yargılanma süreci sonunda mahkeme kararıyla belirlenmelidir.

YSK’nın Rolü ve Sorumluluğu Üzerine

• Eğer bir belediye başkanının seçilmesi sakıncalı görülüyorsa, bu durumda Yüksek Seçim Kurulu’nun (YSK) neden sorumluluk almadığı sorusu gündeme gelmektedir. YSK, adayların seçilme yeterliliklerini değerlendirmek ve uygun olanları seçim sürecine dahil etmekle yükümlüdür. Eğer bir adayın seçimden sonra göreve gelmesi sakıncalı bulunuyorsa, neden adaylık aşamasında bu sakıncalar tespit edilmemiştir? YSK’nın seçime girme yeterliliği tanıdığı bir kişinin göreve geldiğinde sakıncalı bulunması, hukuk sisteminde önemli bir çelişki olarak görünmektedir.
• Bu tür çelişkiler, vatandaşın seçim sürecine ve kamu kurumlarına olan güvenini zedelemekte midir? Demokrasi, halkın iradesine dayalı bir yönetim biçimidir; eğer bir vatandaş, oy verdiği temsilcilerin yargı kararı olmadan görevden alınabileceğini hissederse, bu durum demokratik sürecin işlerliğini nasıl etkiler?

Toplumsal Etkiler ve Psikolojik Boyut

• Hukukun toplum üzerinde birleştirici ve güven verici bir rolü vardır. Ancak, bu tür uygulamaların farklı siyasi görüşlere göre farklı şekillerde yapılması, toplumda ayrışma ve güvensizlik yaratabilir mi? Bu tür hukuki olmayan, ancak siyasi nitelikte görünen müdahaleler, toplumda kutuplaşmaya ve bir tarafın devletin yanında, diğer tarafın ise karşısında hissetmesine neden olur mu?
• Toplumda adaletin sadece belirli gruplar için değil, herkes için geçerli olduğu algısı, barış ve istikrar için hayati öneme sahiptir. Eğer halk, hukukun siyasi iktidarın çıkarlarına göre bükülebileceğini düşünürse, bu durum ülke içindeki toplumsal barış ve güven duygusunu nasıl zedeler?
• Çözüm Süreci ve Gizli Gündem İddiaları

• Çözüm süreci gibi toplumun büyük kesimini ilgilendiren önemli politikaların şeffaf bir şekilde yürütülmemesi, halkta derin bir güvensizlik yaratabilir. Eğer bir yandan çözüm süreci adı altında toplumsal barış için adımlar atıldığı açıklanırken, diğer yandan halkın seçtiği temsilcilerin görevden alınması gibi uygulamalara gidiliyorsa, burada bir çelişki ve güven sorunu doğmaz mı?
• Bazı çevrelerde, bu tür uygulamaların toplumsal kaos çıkarmaya yönelik olduğu ve bu kaostan siyasi çıkar elde etmek amacı taşıdığı yönünde eleştiriler yapılmaktadır. Toplumda bu tür bir algının yayılması, siyasetçilerin ve kamu yöneticilerinin meşruiyetini nasıl etkiler? Siyasi hamlelerin toplumun geneli tarafından bir “gizli gündem” olarak algılanması, ülkenin istikrarına ve toplumun devletle olan ilişkisine nasıl zarar verir?

Bu sorular ve eleştiriler çerçevesinde, bu tür uygulamalara karşı hukuki çerçevede sağlam temellerle eleştirilerde bulunmak; toplumsal sağduyunun korunması, hukukun üstünlüğünün gözetilmesi ve demokratik değerlerin yaşatılması açısından önemlidir. Ayrıca, bu tür kararların alınmasında sadece yasaların değil, aynı zamanda etik ve ahlaki değerlerin de dikkate alınması gerektiği unutulmamalıdır. Demokrasi, halkın iradesine dayalı bir yönetim sistemidir ve bu sistemde vatandaşın tercihlerinin hukuki olmayan gerekçelerle yok sayılması, toplumda demokrasiye olan güveni sarsar.

Unutulmamalıdır ki; devlet, bireylerin haklarını korumak ve toplumsal düzeni sağlamak amacıyla vardır. Her türlü hukuki işlem, siyasi saiklerden arınmış, objektif ve adil bir şekilde gerçekleştirilmelidir. Toplumsal birliği ve huzuru korumak istiyorsak, hukuk her zaman her birey için eşit bir şekilde uygulanmalıdır. Bu prensibe aykırı uygulamalar, kısa vadede bazı siyasi çıkarlar sağlasa bile uzun vadede toplumda geri dönüşü zor yaralar açacaktır.

Sonuç olarak, belediye başkanlarının görevden alınması ve yerlerine kayyum atanması gibi uygulamalar, şeffaf bir şekilde, hukuka uygun biçimde gerçekleştirilmelidir. Siyasi partilerin ve yöneticilerin, kendilerine oy vermeyen kesimleri dışlamak yerine, onların iradesine saygı göstererek hukuka uygun hareket etmeleri, toplumsal birliğin sağlanması ve demokrasinin güçlendirilmesi açısından önemlidir.

Bahadır Hataylı/04.11.2024/Namazgah/İST