Korkunun Zincirlerini Kır-Halkları Esir Alan Sessiz Sömürü

 

Korkunun Esareti

Bu anlatacağım hakikat, günümüz dünyasında yaşananları anlamamıza ışık tutuyor. Üç kişilik bir eşkıya grubu, yalnızca bir dolma tüfekle 100’den fazla çingeneyi nasıl esir aldı? Bu olay, 1839 yılında, Toros Dağları’ndan Kozan’a iniş güzergahında gerçekleşti.

 Yaz boyunca İç Anadolu’da şehir şehir gezip kışlık yiyeceklerini toplamış, güz mevsiminin başında sıcak Adana bölgesine doğru yol almıştı. Yolumuz, kış için hazırlık yapmış, erzak dolu bir çingene kabilesine denk geldi... Üç kişiydik ve elimizde tek bir dolma tüfek vardı. Biz üç arkadaştık; en yaşlımız 60, ortancamız 50, ben ise 39 yaşındaydım. Eğer ateş etsek, ikinci kez doldurma fırsatımız olmayabilirdi. Ama onların bunu fark edecek cesaretleri yoktu.

Önlerini kestik, yüksek sesle bağırarak emirler yağdırdım:

“Elinizde ne varsa bırakın! Paralarınızı çıkarın!”

Teslim oldular. Paralarını saydık; 100 lira kadar vardı. Hepsini aldık. Erzaklarının büyük kısmını da yanımıza aldık, geriye sadece bir miktar bıraktık. Sonra tekrar bağırdım:

“Arkanıza bakmadan gidin! Yoksa hepinizi kurşuna dizerim!”

Koca kabilenin dizlerinin bağı çözüldü. Yere kapanıp ağlamaya, üstlerini başlarını yırtarak yalvarmaya başladılar:

“Ne olur! Bu kadar insan nasıl yaşayacağız?”

Aldığımız paradan 5 lirasını onlara geri verdik. İşte o an, şaşkınlıkla birdenbire alkışlamaya, tezahüratlar yapmaya, bize dualar etmeye başladılar:

“Size eşkıya diyenlerin Allah belasını versin! Sizler ne iyi insanlarsınız! Fakir fukarayı gözetiyorsunuz, bizlere kışlık ihtiyacımızı bıraktınız! Sizi gittiğimiz her yerde ‘fakir babası’, ‘en yiğit adamlar’ diye anlatacağız!”

Hatta, “Eğer sizler olmazsanız dağlarımızı gerçek eşkıyalar sarar. Siz bizim tek sahibimizsiniz! Tarih sizi eşkıya değil, kahraman olarak yazacak!” diyerek uzaklaşıp gittiler.

Oysa bizim ödümüz kopuyordu. Eğer hepsi birden üzerimize yürümeye cesaret etseydi, kaçacak yerimiz bile olmazdı. Ama olmadı. Korkuları, onları itaatkâr hale getirdi. Onlardan aldığımızı keyfimize göre harcayarak rahatça yaşadık.

Bu hikâyeyi 1985 yılında okuduğumda, aklıma şu cümle geldi:

“Devrimler, insanların korkuyu yendiği gün başlar.”

Bu söz ne kadar anlamlıydı. Korkuya esir olmuş insanlar, tarihin her döneminde sömürülmeye ve ezilmeye mahkûm olmuşlardı. Korku, insanı sadece boyun eğmeye değil, kendisini ezenleri alkışlamaya bile mecbur bırakıyordu. Bugün de farklı bir dünyada değiliz. Tarih boyunca yaşanan bu hikâye, her çağda ve her toplumda tekrar tekrar yazılıyor.

Eşkıyalık ve korku üzerine anlatılan bu hikâye, aslında toplumların nasıl yönetildiğine dair büyük bir gerçeği gözler önüne seriyor. Üç kişilik bir eşkıya grubu, 100 kişilik bir çingene kafilesini nasıl esir alabildi? Cevap basit: Korku. Korku, insanları itaatkâr kılar ve güç, her zaman cesaretten daha fazla bir şey değildir.

Bugün, bu hikâyenin bir benzerini yaşıyoruz. Politikacılar ve ülke yöneticileri, halkın korkularını kullanarak onları soyup soğana çeviriyor, sefahat içinde yaşarken, halkı açlıkla ve yoksullukla baş başa bırakıyor. Halkın gözünün önünde dönen yolsuzluklar, rüşvet çarkları, adaletsizlikler, medyanın manipülatif söylemleri ve halkın sessizliği... İşte, korkunun esareti tam olarak budur.

Bugün milyonlarca insanın alın teriyle kazandığı paralar, birkaç yüz ailenin kasalarına akıyor. Vergiler yükseltiliyor, enflasyon artıyor, hayat pahalılaşıyor. Ama milyonlar aç kalırken, muktedirler lüks sofralar kurmaya, görkemli saraylarda yaşamaya, servetlerini katlamaya devam ediyor. Halktan çalınan her kuruş, lüks araçlara, şatafatlı rezidanslara, israf edilen projelere dönüşüyor. Ve halk, 100 kişilik çingene kafilesi gibi korkudan itiraz etmiyor.

Korku, insanlık tarihinin en eski yönetim aracı olmuştur. Roma İmparatorluğu’ndan Osmanlı’ya, Sovyetler Birliği’nden modern dünyaya kadar güçlü devletler, halklarını kontrol etmek için korkuyu bilinçli bir silah olarak kullanmıştır.

Tarihsel Örnekler- Korku ile Yönetilen Halklar

1. Roma İmparatorluğu ve Gladyatör Arenaları Roma, halkını eğlendirirken korkutmayı çok iyi bilen bir imparatorluktu. Gladyatör dövüşleri yalnızca bir eğlence değil, aynı zamanda "güçlü olanın hayatta kalması" öğretisini aşılayan bir korku mekanizmasıydı. Halk, Roma’nın acımasızlığına tanık oldukça itaatkâr hale geliyordu. İmparatorluk, baskısını artırırken, halkın korkuyla yönetilmesini sağlıyordu.

2. Osmanlı’da Kardeş Katli ve Devletin Bekası Osmanlı’da “nizam-ı âlem için” kardeş katli, padişahın otoritesini güçlendiren bir uygulamaydı. Yeni tahta geçen padişah, kardeşlerini öldürerek olası taht kavgalarını engelliyor ve yönetimde bir istikrar sağlıyordu. Ancak bu, aynı zamanda hanedan mensuplarını ve halkı sürekli bir korku içinde tutarak itaatkâr hale getiriyordu.

3. Hitler’in Almanya’sı ve Gestapo Nazi Almanya’sında korku, devletin temel yönetim aracıydı. Gestapo, halkı sürekli gözetim altında tutarak en küçük muhalefeti bile cezalandırıyordu. Yahudiler, komünistler ve muhalifler sistematik bir şekilde sindirilirken, halk korku içinde itaat etmeye zorlandı.

4. Soğuk Savaş Dönemi: McCarthy Dönemi ABD’si ABD’de 1950’lerde komünizm korkusu öylesine yayıldı ki, McCarthy liderliğinde birçok insan "komünist" olmakla suçlandı ve hapse atıldı. Halk, fikirlerini özgürce ifade etmekten çekinir hale geldi. Korku, ABD’nin iç politikalarını şekillendiren bir güç oldu.

Modern Dünyada Korku ve Yönetim

Bugün de korku, aynı şekilde bir yönetim mekanizması olarak kullanılmaktadır. Küresel medya, ekonomik baskılar, terör tehditleri ve sağlık krizleri, halkların kontrol altında tutulmasını sağlıyor.

1. Ekonomik Korku-Açlıkla Terbiye Edilen Halklar Bugün milyonlarca insan, geçim derdiyle boğuşuyor. İşsizlik, yüksek vergiler ve sürekli artan fiyatlar, halkı sindirmek için kullanılan en büyük araçlardan biri. "Eğer ses çıkarırsan, işini kaybedersin" korkusu milyonları susturuyor.

2. Medyanın Korku Üretme Mekanizması Günümüz medyası, korkuyu pompalayan bir propaganda makinesi haline geldi. Sürekli savaş haberleri, ekonomik kriz senaryoları, terör tehditleri, salgın hastalıklar... İnsanlar korktukça, otoriteye daha fazla bağımlı hale geliyor.

3. Dijital Gözetim ve Korku İmparatorluğu Günümüzde bireyler, dijital dünyada her an gözetim altında. Telefonlar, bilgisayarlar, kameralar... İnsanlar, izlendiklerini bildikleri için otoriteye karşı seslerini çıkarmaktan çekiniyorlar. Bu da korkunun modern versiyonu olarak karşımıza çıkıyor.

Korkuyu Yenmek- Değişim İçin İlk Adım

Eğer toplum, bu döngüyü kırmak istiyorsa, önce korkuyu yenmelidir. Çünkü korkuyu yenen insan, zalimin karşısında dimdik durur. Korkuyu yenen halk, kendisini sömürenlere hesap sorar. Ve işte o zaman, gerçek bir değişim başlar. Devrimler, insanların korkuyu yendiği gün başlar.

Cesaret, korkuya rağmen harekete geçebilmektir.

Şimdi soru şu: Biz bu hikâyede kim olacağız? Korkuya teslim olanlar mı, yoksa zalimin karşısında baş kaldıranlar mı?

Erol Kekeç/18.03.2025/Sancaktepe/İST