Tenceresi Kayan Toplumlar Devrime Gebedir

Mezbeleden Doğan Gerçeklik

Bir sabah erken saatlerde, gri şehirlerin bir kenarında, elinde yıpranmış bir çuval, çöpleri karıştıran yaşlı bir adam… Aynı sokakta biraz ileride ise, akşamdan kalma lüks restoran artıklarının çöpe savrulduğu bir çöp konteyneri... Ve birkaç adım ötesinde, Porsche marka arabasının bagajından atık alışveriş torbalarını çöpe bırakan bir başka adam... İşte bu üç sahne, aynı şehirde aynı anda yaşanabiliyorsa; orada artık ne adaletten, ne merhametten, ne de insani bir düzenin varlığından söz edilebilir. Bu, çürümüş bir dünyanın en yalın özetidir. Bu, devrimin kaçınılmaz olduğu bir dünyadır.

I. Çöpten Beslenenlerin Sessiz Çığlığı

Görünmez bir sınıfın adıdır onlar: Çöpten beslenenler. Kimisi yaşlı, kimisi çocuk; kimisi göçmen, kimisi işinden atılmış bir baba... Ortak noktaları, hayatın kıyısına sürülmüş olmalarıdır. Onlara dair resmi veriler yoktur çoğu zaman; çünkü sistem onları tanımaz. Sosyal yardımların dışında kalırlar, seçmen listelerinde unutulurlar, medyada yüzleri sansürlenir. Çünkü onlar, yüzleşilmek istenmeyen gerçeğin bizzat kendisidir.

Bir insan neden çöp karıştırır? Lüks uğruna israf edilen yemekler neden bir başkasının akşam yemeğine dönüşür? İşte bu sorular, bir toplumun adalet terazisini altüst edecek kadar ağırdır.

II. Çöpe Atanların Şımarıklığı ve Doyumsuzluğu

Diğer tarafta ise doyumsuzluğun resmi vardır. Hiç giyilmeden çöpe atılan kıyafetler, sadece ambalajı zarar gördüğü için çöpe atılan yiyecekler, "modası geçti" diye atılan eşyalar, sırf dolaplar dolsun diye alınan fakat kullanılmayan onlarca ürün... Bu çılgınlık, modern kapitalist sistemin zafer marşıdır.

Kapitalizm, yalnızca eşya değil, insan da tüketir. Bir eşyayı satın alırken hissedilen o anlamsız tatmin duygusu, boşluğu bir nebze olsun örter. Fakat o boşluk büyüdükçe, tüketim de büyür. Sonunda insanlar, yedikleri kadar çöpe atmaya başlar, giydiklerinden çok fazlasını harcarlar ama hâlâ "tatminsizdirler."

III. Aynı Sokakta, İki Uç Hayat

Aynı mahallede yaşayan iki çocuk düşünün: Biri okuldan sonra çöpten karton toplayarak annesine yardım ediyor, diğeri ise özel derslerden sıkılıp iPad'inde oyun oynuyor. Biri üç kardeşiyle aynı yatağı paylaşıyor, diğeri akıllı yatağını beğenmeyip yenisini istiyor. İşte bu uçurum, yalnızca sınıfsal bir fark değil, insanlık onuruna açılmış bir yaradır.

Bu farklar, sadece ekonomik eşitsizliğin değil; aynı zamanda bir bilinç, ahlak ve yönetim krizinin de sonucudur. Çünkü bir toplumda çocuklar çöpten ekmek toplarken, başka çocukların doğum günlerinde tonlarca pasta israf ediliyorsa; orada adaletten söz etmek, sadece bir şakadan ibarettir.

IV. Dünya Mezbeleliği ve Küresel İhanet

Bu çürümüşlük sadece yerel değil, küreseldir. Gıda israfı konusunda dünya devlerinin birincilik yarışında olduğu bir çağda yaşıyoruz. Birleşmiş Milletler Gıda ve Tarım Örgütü’nün verilerine göre her yıl dünya genelinde 1.3 milyar ton gıda israf ediliyor. Aynı zamanda 800 milyondan fazla insan, her gece yatağa aç giriyor. Bu tablo, sistemin sadece başarısız olduğunu değil, ahlaken çöktüğünü de gösterir.

Modern devletler; kâr hırsıyla doğayı talan ederken, fabrikalar zehir üretirken, tarım ilaçları toprağı öldürürken, tohumlar patentlenip açlık bir silaha dönüştürülürken, insanlık çöpe dönüşüyor. Artık sadece eşyalar değil, insanlar da çöp gibi görülüyor. Kullanılınca atılan, işe yaramazsa yok sayılan, muhalifse susturulan...

V. Yönetimlerin Günah Galerisi

Bu çürümüş düzende yöneticiler, halkın iradesinden değil, elitlerin ve sermaye gruplarının emirlerinden beslenirler. Halka “tasarruf” telkin edenler, lüks araç konvoylarıyla gezer. Açlıkla boğuşan halkın gözünün içine baka baka, ‘ekonomi tıkırında’ açıklamaları yapılır.

Sosyal yardımlar, birer propaganda aracına dönüştürülmüştür. Yardım yapılırken bile insan aşağılanır, sisteme minnet borcu yüklenir. Oysa gerçek bir yönetim anlayışı, insanı dilenci haline getirmeden, hakkını verir. Bugün ise halk, hem yoksul hem borçlu hem de susturulmuş hâlde yaşamaya mahkûm edilmiştir.

VI. Devrimin Kaçınılmazlığı

İşte tam bu noktada, tarihsel bir gerçek devreye girer: Eğer çöpten karın doyuranlarla çöpe servet dökenler aynı sokakta yaşıyorsa; orada adalet iflas etmiş demektir. Ve adaletin iflas ettiği her coğrafyada, devrim kaçınılmazdır.

Devrim, sadece sokaklara dökülmek değildir. Devrim; önce vicdanlarda başlar. Açlığa göz yuman gözlerin uyanmasıdır. Paylaşmaya yanaşmayan ellerin kırılmasıdır. Sessizliğin lanetlendiği, hakkın haykırıldığı bir diriliştir. Devrim, çöpe atılanların, çöpleri yönetenleri sorgulamasıdır.

VII. Sessiz Çığlıklar ve Kopacak Fırtına

Sistemin duvarlarına çarpa çarpa yankılanan sessiz çığlıklar birikiyor. Her aç yürek, her çöpe uzanan el, her aşağılanan insanlık değeri; bu düzenin tabutuna bir çivi daha çakıyor. Ve bu tabut dolduğunda, halk artık mezarlığa değil, meydanlara akın edecek.

Bu fırtına öfke değildir yalnızca; adaletin gecikmiş yankısıdır. Bu öfke; kendisine verilen 'sadaka' değil, hakkını isteyenlerin haykırışıdır. Bu öfke; kendisini çöp gibi görenlere karşı insan olmanın ilanıdır.

VIII. Umudun Küller Altındaki Işıltısı

Ama her devrim aynı zamanda bir doğuştur. Devrim, sadece yıkmak için değil; yeniden inşa etmek için de gereklidir. İnsan onuruna yakışır bir yaşam, adil bir paylaşım, kardeşçe bir dayanışma ancak bu çürümüş sistemin yerine kurulabilir. O da ancak halkın uyanışıyla mümkündür.

Bugün çöpten ekmek toplayan çocuğun gözündeki umut, yarının devrim tohumudur. Bugün çöpe atılan her lokma, gelecekte bir öfke silahına dönüşecektir. Bugün açlıktan susan diller, yarın meydanları titretecek sözlere gebedir.

Mezbeleden Direnişe, Sessizlikten Kıyamete

Ey insan! Çöpleri sadece kokan artıklar olarak görme. Onlar, sistemin utanç belgeleridir. Onlar, sömürü düzeninin arkasına attığı hesap defterleridir. Çöpü karıştıran elleri değil, onları o hâle getirenleri sorgula. Çöpe servet atanların lüksünü değil, o servetin kimden çalındığını hatırla.

Dünya, bir mezbeleliğe dönüşmüş olabilir. Ama mezbele, aynı zamanda toprağın en bereketli yüzüdür. Eğer yeterince cesur olursan, o çöplerin altından filizlenecek bir başka dünya vardır. Ve bu dünya, hakikatin, adaletin ve insanlığın dünyasıdır.

Çöpten karın doyurmanın ayıp değil, ayıplı olanın çöpe atılacak kadar fazlası olan düzenin ta kendisi olduğunu unutma. Ve bil ki, mezbeleden yükselen devrim, en haklı devrimdir.

Erol Kekeç/13.06.2025/Namazgah/İST

Mazlumun Kanıyla Isınan Borular

 

Sözün İflası, Vicdanın Sınavı-Terör Devletiyle Ticaret Yapanların Samimiyeti

Bugün bir tiyatro izliyoruz. Sahneye çıkanlar öfke dolu sözlerle kınıyorlar, "İsrail bir terör devletidir!" diye haykırıyorlar. Bu sözler alkış alıyor, sosyal medyada milyonlarca kez paylaşılıyor, kürsüler sarsılıyor, kameralar kayıtta. Ama perde kapandığında, arka kapıdan bir başka senaryo sahneleniyor. Limanlar açık, uçaklar inip kalkıyor, konteynerler dolup boşalıyor, petrol boruları sessizce akıyor. Ve bizden beklenen, bu çelişkiyi fark etmeden sadece sahnedeki tiradlarla yetinmemiz.

Ama susmamalıyız. Çünkü bu sadece bir siyasi çelişki değil; bu, insanlığın vicdanını kaybettiği, sözün içinin boşaldığı, anlamın maskelere kurban edildiği bir dönemin göstergesi. İsrail’e “terör devleti” diyenler, bu tanımın gerektirdiği tutumu sergilemiyorsa, söyledikleri her söz, sadece halkı oyalayan bir gösteriye dönüşür. Bu durumun adı siyasî strateji değil; ahlaki iflastır.

Söz ile Eylem Arasında Uçurum

Bir devlet yetkilisi çıkıp “İsrail’e biz petrol göndermiyoruz, Azerbaycan gönderiyor; biz sadece taşıyoruz” diyorsa, ortada çok daha büyük bir sorun vardır: Sözün erdemi kalmamıştır. Çünkü insan, söylediği sözün arkasında durmadıkça, onun anlamı kalmaz. Çünkü bir insan “Ben katile silah satmıyorum, sadece silahı yerine ulaştırıyorum” dediğinde, suç ortağı olduğunu gizleyemez.

İsrail’i bir terör devleti olarak tanımlıyorsanız, o hâlde terörle mücadele etmeniz gerekir. Ama siz hâlâ o devletle ticaret yapıyor, mallar taşıyor, arka kapıdan ilişkileri sürdürüyor, ihaleler açıyor, büyükelçilikleri aktif tutuyor ve diplomatik bağları koruyorsanız; bu söyleminiz sahte, tutumunuz ikiyüzlüdür.

Gerçek şudur: Ticaretinizi kesmediğiniz sürece, ne kadar sert konuşursanız konuşun, o sözlerin bir anlamı olmayacaktır. Çünkü adalet, sözde değil; eylemde görünür. Çünkü ahlaki duruş, ekranlarda değil; karanlıkta alınan kararlarda belli olur.

Mazlumların Kanı Üzerinden Kazanç

Gazze’de çocuklar enkaz altında can verirken, bir annenin cesedi yanında saatlerce ağlayan bir bebek dünya vicdanına haykırırken; o bebeğin gözyaşlarının içinden geçip İsrail’e boru hattı ile petrol akıtanlar, bu sessiz çığlığın suç ortaklarıdır. Petrol, sadece bir ekonomik değer değil; aynı zamanda politik bir tercihtir. O yakıt, savaş uçaklarını kaldırıyorsa, tankları yürütüyorsa, mazlumların üzerine bombalar yağdırıyorsa, bunu taşıyan da, sağlayan da, görmezden gelen de aynı suçun parçalarıdır.

Eğer bir devlet, çocukların katili olan bir rejime "petrol taşıma" hizmeti veriyorsa ve bunun karşılığında para alıyorsa, bu bir kınama değil, bir ortaklık ilanıdır. Bu, sözde karşı çıktığınız zulme lojistik destek vermektir.

Tarihe bakın. Güney Afrika’daki apartheid rejimiyle işbirliği yapan devletler, yıllar sonra halkların mahkemesinde yargılandı. Nazi Almanya’sıyla ticaret yapan şirketler hâlâ lanetleniyor. Peki, bugün İsrail’in apartheid rejimine yakıt taşıyanlar neyle aklanacaklar?

Siyasetin Değil, Ahlakın Sınavı

Bu yaşananlar siyasetin bir meselesi değil artık; bu, insanlığın ahlak sınavıdır. Çünkü mesele bir partinin, bir hükümetin ya da bir devletin değil; bir insanlık onurunun çürüyüp çürümemesiyle ilgilidir.

Terör devleti tanımı sıradan bir söylem değildir. Bu kelimeyi kullanıyorsanız, bunun ardına durmanız gerekir. Tüm uluslararası ilişkilerinizde, ticaretinizde, diplomasinizde, lojistiğinizde bu tanıma göre pozisyon almanız gerekir. Aksi hâlde bu söz, yalnızca iç kamuoyuna dönük bir gösteriden ibarettir.

Bir partinin  grup başkanvekili çıkıp, "Biz sadece taşıma işini yapıyoruz" diyorsa, bu milletin zekâsıyla alay ediyor demektir. Çünkü hiçbir insan, sadece taşıdığı bombanın sorumluluğundan kurtulamaz. Sadece “taşıyıcı” olmak, ahlaki yükümlülüğü ortadan kaldırmaz. Mazluma giden ekmeği değil, zalime giden silahı taşıyorsanız, o zalimin suçuna ortaksınızdır.

Çıkar mı, Vicdan mı?

Peki neden bu tiyatro oynanıyor? Çünkü perde arkasında “milli çıkarlar”, “jeopolitik dengeler”, “enerji anlaşmaları”, “stratejik dostluklar” gibi soğuk kavramlarla vicdanlar uyuşturuluyor. Bugün milyonlarca insan, bu çelişkili söylem ve eylemleri savunmak için “gerçekçilik” adına susmayı tercih ediyor. Oysa gerçekçilik, zalimle iş tutmak değil; zorluklara rağmen doğruyu savunabilmektir.

İnsanlık tarihi, mazluma sırt dönen çıkarcıların değil; zalime karşı duran vicdan sahiplerinin hikayesidir. Hz. Musa’nın hikayesi, Firavun’un sarayında değil, Nil’in kenarında başlar. Zorbalarla iş tutanlar, tarih yazamaz. Onlar sadece utançla anılır.

İsrail’e Karşı Samimi Olmak Ne Demektir?

Eğer bir ülke, gerçekten İsrail’in terör uygulamalarına karşıysa;

• Diplomatik ilişkilerini askıya alır.

• Büyükelçisini geri çağırır.

• Ticaret anlaşmalarını iptal eder.

• Enerji transferini durdurur.

• Limanlarını ve hava sahasını kapatır.

• Uluslararası platformlarda hukuki süreçleri başlatır.

• Filistin halkına gerçek yardım gönderir.

• Kamuoyuna açık ve net bir duruş sergiler.

Ama şu an yapılan nedir?

• Sözde kınamalar var.

• Sosyal medya kampanyaları var.

• Ama sahada gerçek hiçbir şey yok.

Ticaret devam ediyor. Diplomatik ilişkiler sürüyor. İsrail malları marketlerde yerini koruyor. Askeri anlaşmalar rafa kaldırılmıyor. Üstelik bu çelişki sorgulandığında, halkın gözleri başka yöne çevriliyor.

Bir Milletin Uyanışı

İşte bu yüzden milletler, sözlere değil; tutarlılığa bakmak zorundadır. Bugün halklar uyanmak zorunda. Çünkü yönetenlerin maskeleri düştüğünde, yönetenler değil, sessiz kalan halklar mahcup olacak.

Ey bu yazıyı okuyan vicdan sahibi insan!

Gözlerini sahnedeki gösteriye değil, arka kapıdaki gerçeklere çevir. Hangi partiye, hangi görüşe sahip olursan ol; zalime taşımacılık yapanın, onun suçuna ortak olduğunu kabul et. Filistin’in kanı üzerinden kurulan bu ikiyüzlü düzene sessiz kalma.

Çünkü yarın, bu günahların hesabı sorulduğunda, “Ama biz sadece taşıyorduk” demek, seni aklamaya yetmeyecek.

İnsanlık İçin Bir Çağrı

Bugün bize düşen görev, mazlumların sesi olmak, sözümüzle eylemimizi birleştirmek ve sahte kahramanlık gösterilerine kanmamaktır. İsrail’in yaptığı zulüm apaçık ortadayken, onunla gizli-açık ilişkilerini sürdüren herkesin bu zulme ortak olduğunu söylemek zorundayız.

Hiçbir siyasi hesap, bir çocuğun hayatından daha değerli değildir.

Hiçbir ekonomik çıkar, bir annenin ağıdından daha güçlü değildir.

Ve hiçbir taşıma ücreti, bir halkın gözyaşlarının bedeli olamaz.

Vicdanlar artık tarafını seçmek zorunda: Ya mazlumdan yana olacaksınız, ya da menfaatlerden yana.

Üçüncü bir yol yok.

Erol Kekeç/13.01.2025/Samcaktepe/İST

Firavunlar Değişti Ahmaklık Aynı Kaldı

 

Zulüm Devam Ediyor

Mısır’ın kavurucu güneşinin altında yükselen piramitlerin gölgesinde tarihin en acımasız işkenceleri yaşandı. İnsanlar taş taşırken can verdi. Her biri bir annenin evladıydı. Her biri umutla doğmuştu, ama Firavun’un kibri, azgınlığı, kendini tanrılaştırması onların hayatlarını zifiri karanlığa çevirdi. İsrailoğulları, sırf bir kavim oldukları için, sırf köle yapılmaya uygun görüldükleri için ezildiler. Piramitlerin görkemi altında biriken, insanlık tarihinin en büyük acılarından biri olarak kaldı.

Ama Allah onları başıboş bırakmadı. Onların feryadını duydu. Onların özgürlük dualarına karşılık verdi ve içlerinden bir peygamber gönderdi: Musa.

Musa'nın Daveti ve Firavun 'un Kibri

Musa, onları yalnızca Firavun 'un esaretinden değil, ruhların en karanlık esaretinden de kurtarmaya gelmişti. Ona vahiy edilen söz, yalnızca bir siyasi başkaldırı değil; aynı zamanda tevhide, yani bir ve tek olan Allah’a kulluğa çağrıydı. Bu çağrı Firavun ’un hükmüne, düzenine, tanrılık iddiasına doğrudan meydan okumaydı.

“Gerçek şu ki Firavun yeryüzünde büyüklendi ve halkını sınıflara ayırdı. Onlardan bir kısmını zayıflatıyor, oğullarını boğazlıyor, kadınlarını sağ bırakıyordu. Gerçekten o, bozgunculardandı.” 

(Kasas/ 4)

Firavun, Musa’yı ve onunla birlikte hakikati getiren her sesi susturmak istedi. Çünkü Musa'nın getirdiği mesaj, yalnızca bir din değil, bir özgürlük manifestosuydu. Firavun, Musa’nın kavmini kandıracağını düşündü. “Ben sizin en yüce Rabbinizim!” dedi. Halkı korkuttu. “Sizin dininizi değiştirmek istiyor! Bozgunculuk çıkaracak!” dedi.

Zulüm düzenleri her zaman aynı oyunu oynar. Kendilerini Rab yerine koyar, halkın dini duygularını kullanarak onları tehdit eder. Bozgunculuk, fitne, birliği bozmak… Dünün Firavunu da bugünün zalimi de aynı dili kullanır.

Korkunun Eşiğinde Yeniden Firavuna Dönmek

İsrailoğulları Firavun ’un zulmünü yaşamışlardı. Bileklerinde kırbaç izleri vardı. Çocukları öldürülmüş, kadınları aşağılanmıştı. Ama Musa’nın getirdiği hakikatin karşısına dikilen, yine kendi korkuları oldu. Firavun’un “ya dininiz bozulursa” tehdidi onları Musa’dan uzaklaştırdı. Zulümden kurtulma fırsatını, alıştıkları kölelik konforuna feda ettiler. Firavun ’un “Ben sizi en doğruya iletirim” sözüne iman ettiler.

Akletmediler. İdrak etmediler. Çünkü yıllar süren zulüm, zihinlerini teslim almıştı. Ruhları, bedenlerinden önce esir olmuştu.

Bugün de öyle.

Modern Firavunlar-Kibriyle Yeryüzünü Sarsanlar

Tarihteki Firavunlar ölmüş olabilir. Ama onların tahtında oturan yeni zalimler var. Modern çağın Firavunları saraylarda, meclislerde, şirket kulelerinde oturuyor. Ellerinde ekonomik kudret, medya gücü, askeri baskı var. Dilleri her zaman ‘birlik’ diyor, ama kastettikleri kendi saltanatlarının birliğidir.

Bu çağın Firavunları halkların dinine karışmaz görünür. Onları camiye, kiliseye, sinagoga gönderir ama düşünmelerine izin vermez. Onlar da Musa’ya gelen ilk tepkiyi tekrar eder:

"Musa ve kardeşine: 'Yurdunuzda kavminiz için evler yapın, evlerinizi kıble yapın ve namaz kılın!' dedik. Müminlere de müjde ver." (Yunus/ 87)

Günümüzün Firavunları, halkların din duygularını bir yönetim aracı olarak kullanır. İslam’ı yaşatmak değil, İslam’ı yönetmek isterler. Dini, iktidarlarının sopası yaparlar. Ayetleri kendi saltanatlarına hizmet edecek şekilde yorumlatırlar. Hocalar satın alınır, vaizler sansürlenir, minberler siyaset kürsüsüne döner.

Günümüzün Musa’sı Nerede?

Zulme karşı ses çıkanlar ya sürgüne gönderilir, ya hapse atılır, ya da itibarsızlaştırılır. Günümüzün Musa’ları da tıpkı eski zamanlardaki gibi zorluklarla karşı karşıya. Sözleri manipüle ediliyor, davetleri provoke ediliyor.

Tıpkı şu ayette anlatıldığı gibi:

“Firavun: ‘Ey ileri gelenler! Sizin için benden başka bir ilah tanımıyorum’ dedi.” (Kasas/ 38)

Bugün de birçok lider, benzeri bir şekilde “Benden başkası vatanı sevemez, dindar olamaz, bu ülkeyi yönetemez!” diyerek kendi halkını bölüyor. Birlik söylemiyle kendi düzenlerine biat ettiriyor.

Dinin Kullanımı Üzerinden Kurulan Modern Tuzaklar

Bugün dindar görünümlü iktidarlar, halkların en büyük kandırılma vesilesidir. Bir elinde Kur’an, diğer elinde faizli ekonomik sistem tutanlar, bir yandan cami açarken öte yandan İsrail ile ticaret anlaşması yapanlar, halkı “din elden gidiyor” korkusuyla sindirirken kendi çocuklarını saraylarda, lüks içinde yaşatıyor.

Tıpkı Firavun gibi:

“Firavun dedi ki: 'Bırakın beni, öldüreyim Musa’yı! O, Rabbini çağırsın!'” (Mü’min /26)

Bugünün Firavunları da Musa’ları öldürmek istemiyorlar mı? Fikirlerini, haykırışlarını, adalet çağrılarını, hatta onları destekleyen halkı sindirmeyi amaçlamıyorlar mı?

Kitle Psikolojisi ve Korkunun Teslimiyeti

Bugünün İsrailoğulları da korkularına yeniliyor. Adaleti değil gücü seviyorlar. Doğruyu değil, rahatlatanı tercih ediyorlar. Bir lokma ekmek için, firavuni bir düzenin hamallığını yapmayı kabulleniyorlar. Tıpkı o eski sözde olduğu gibi:

“Bize tanrılar yap da onlara tapanlardan olalım.” (A’râf /138)

İnsanlar, kendilerini kandıran zalimlere “tanrı” muamelesi yapıyor. Onların kararlarını tartışmasız kabul ediyor. Onların yalanlarını savunuyor. Çünkü zihinler esir, yürekler teslim.

Ayet Ayet Uyanış

Kur’an, bu döngüyü bozmamız için gönderildi. Her çağın Firavununa karşı bir Musa olmamız için… Her zayıfın feryadına kulak vermemiz için…

“Allah, bir toplumu değiştirmez; ta ki onlar kendilerinde olanı değiştirinceye kadar.” (Ra’d /11)

Bu ayet bugünün en büyük devrim çağrısıdır. Zulmün bitmesi için önce zihinler özgürleşmeli. İnsanlar korkularıyla değil, vicdanlarıyla hareket etmeli. Kimin gerçekten Allah’ın emrini yaşattığını, kimin onu sadece kullandığını ayırt etmeliler.

Güncel Siyasi Aktörler ve Din İstismarı

Günümüzde bazı iktidarlar, halkı dindar yapmaktan çok, kendi iktidarlarına dindarca bağlı kılmak istiyor. Faiz sistemine dayalı ekonomilerini “zaruret” diyerek meşrulaştırıyorlar. İsrail ile diplomasi kuruyor, sonra halkın önünde “Filistin için ağlıyoruz” tiyatrosu sergiliyorlar. Savaş uçaklarıyla değil, dua kampanyalarıyla Gazze’ye destek oluyorlar.

Bu ikiyüzlülük, çağın en büyük zulmüdür. Çünkü insanların inancıyla alay etmektir. Tıpkı Firavun’un Musa’ya karşı gösterdiği o çarpık tavır gibi:

“Firavun dedi ki: ‘Ben size ancak kendi görüşümü açıklıyorum ve size doğru yolu göstermekten başka bir şey yapmıyorum.’” (Mü’min /29)

Her Firavun ’un Bir Musa’sı Vardır

Unutmayalım:

• Zulüm kadimdir ama ebedî değildir.

• Firavunlar çoktur ama Musa’lar da tükenmez.

• Korku büyüktür ama iman daha büyük olabilir.

Bugünün dünyasında herkes Musa olabilir. Yeter ki hakikatin peşine düşsün. Yeter ki Kur’an’ı yalnızca mezarlıkta değil, yaşamda okusun. Ayetleri yalnızca sesle değil, özle kavrasın.

Bugün birileri “Ben sizin Rabbinizim!” demese bile, onun gibi davranıyorsa bilin ki o bir Firavundur. Ve her Firavun gibi, sonunda Kızıldeniz’de boğulmaya mahkûmdur.

“Sonunda onu ve ordularını denize attık. Zalimlerin sonu işte böyle olur.” (Kasas /40)

Erol Kekeç/19.12.2024/Sancaktepe/İST