GECENİN MEHTABINDA KARDA DEMLENDİ YÜREĞİM

Yine sessizliğimi bozuyorum gecenin mahmurluğu içinde, ayın ışığı vuruyor alnıma, ben kendi içimde avazım çıktığı kadar bağırıyorum, kimsenin rahatını bozmadan… Kendini imha eden bir canlı var, yerküre kabuğuna sığmayan, ancak kabuğundaki çatlaklar etrafa rahatsızlık vermeden, dumanlar çıkıyor dışarıya, gök emiyor etrafa yayılmadan… Gökler ve yer şahit olsun acılarımıza ki, kabuğuna sığmayan, başkalarının mutluluğuna gölge yapmadan, içinde kendisi ile savaşan, mutsuzların üzerine serinletici bir bulut gibi kümelenmek istiyor yüreğim… Ellerim ulaşmıyor, yüreğim acı çekiyor, zihnime söz geçiremiyorum, aklım şaha kalkmış, duygularım bir sel gibi coşup gelirken, kendi önüme bendi, yine kendi elimle kuruyorum…

Gecenin sessizliğinde bir çığlık atasım var, imdat demeyeceğim, hala uyanmayacak mısınız, bakın ay batarken Güneş hüzne dalmış, Gök ağlıyor, yer her yanından çatlamış, kimseyi kaldıracak derman kalmamış dizlerinde; hala uyanmayacak mısınız diye, sesimin ulaşabildiği tüm yer küreye haykırmak geliyor içimden…

Vahşi doğanın kralları bile krallığı bırakmış, can havliyle nereye gideceğini şaşırmış, şimşekler çakıyor, Güneş hiç görmediğiniz şekilde tüm ışıklarını topluyor üstümüzden, ırmaklar sükûnetle akıyor sazlıkları sarsmadan, berdiler hiç sallanmıyor, balıklar karaya vurmuş, sulara elektrik verilmiş gibi hepsi karada baygın yatıyorlar…

Bir gök gürlemesi var ki, sanki ömrümden ömür gidiyor, yerin altından hiç duymadığım seslerle, motor gücü çok yüksek paletli araçlar geçiyor gibi içimi titremeler sararken, yer içindeki tüm sakladıklarını birden ortalığa saçmasın mı, neler kusmadı ki, görseniz midenizin bulanmasından, kalan yaşamınız varsa bir daha ağzınıza lokma alamayacağınız düzeyde sarsıntı yaşatır size…

Umutlarımı gecenin sessizliğinde tımar ederek, karşılaştığı acılardan ürkmemesi ve karanlıklardan tedirgin olmaması için, kimsenin bilmediği ve görmeyeceği yerde gizlerek çıkmıştım yollara… Mehtabın ışığı tam yüreğimin ortasına damga vurunca, hislerim şaha kalktı ve beni aldığı gibi semanın üzerinden yerin derinliklerine bıraktı.  Aniden, karanlıklar mehtaba meydan okur gibi, bir yorgan olup beni sarmaladı!

Sessizliğimi bozarak yola çıkacakken, tüm kelimeler yüreğime çakıldı, dilim şakırdayan bülbül gibi, yer ve zaman demeden sahibi dışında kimseyi dinlemez hep konuşurdu, sanki bu geceler kilit vurmuşlar dilime… Şairin dediği gibi, yüz anahtar, yüz anahtar; dil kilit yüz anahtar, kilitlidir gönül evi; açamaz yüz anahtar… Evet, gecenin sessizliğini haykırışlarım bozsun diye çıktığım bu yolda, kilit vuruldu sanki dilime, yüz anahtar çaresiz izlemekle yetindi.

Gecenin mahmurluğuna göz diken yabancı, ben mahmur gecelerde gezerim, mehtabın ışığında çayımı kardan demler, karın sıcak nefesiyle ısınır, geceye şiirler dizerim. Sen benimle uğraşırken, ben senin resmini karlar üzerine çizerim. Gün doğmadan geçenler, senin sicilini alıp insanlığın başkenti yüreklerin ortasına, kalbin attığı yere anlamlı kelimeler yazacaklar… Senin sicilini okuyan her yürek sahibi, sabahın evvelinde anahtarı getirip dilimi çözecekler…

Dilim ben seni, dilim dilim eylemedim ki, üzerine yemin edilen kalemin yazdığı kelimeler ve sözcüklere sen şahitlik yapasın diye… Şahitlik yapmayacaksan, getirseler de anahtarı, kimsenin seni açmasına müsaade etmeyeceğimi bilmeliydin… Şahitliği yapmayacak bir dil, hakikati onaylamayacak bir yürek, hangi gecede yola çıksa ne fark eder ki, geceler ona hep yabancı, ayın hüznü onun derdine çare olmaz ki!

Şahitliğin sözcüsü sen olman için, elimden geleni hep yaptığımı sanıyordum, oysa gecenin sakinliğini görünce sanıyorum sen de uykuya daldın… Tüm horultuların arşı alada bir ritim tutturarak geceye mersiye dizdiği saatlerde, samanyolundan bir yıldız kaydı, o yıldızla senin susmayan haykırışların semayı kuşattı. Semadan geri dönen yankılar yeryüzüne bir yağmur gibi inerken, gözlerin olsaydı da keşke onları görebilseydin… Gözlerim kamaştı, yüreğim hoplarken, içimde bir yabancı ses, yeniden karanlıklara damga vurmayı ihmal etmedi… Karanlıklar, bu karanlıklar, samanyolundan gelen yıldızın ışıklarını yere bir topraklama hattı gibi taşıyan dilime, savaş ilan ettiler… Karanlıklara elveda eden yüreğim, mehtabın hüzünleriyle o karanlıkları yakarak gökyüzüne ışık saçtı… O ışıklar içinde yanan ben, sanma ki bu karanlıkları sadece benim yanmamdır yok edip, yerine aydınlıkları getiren…

Yanıyor içim, için için yanarken yüreğim, susmak yakışır mı sana ey dilim! Ben karanlıkları gecenin sessizliğine gömerek, mehtabın ışıkları ile Güne çıkmayı beklerken, acemi seyyah yolunu şaşırmış olmalı ki, bizim rotada olduğunu bilmeden bir hışımla üstümüze gelmez mi, işte o zaman mehtabın ışıkları gidiverdi, seyyah karanlıklara gömüldü aydınlığa hasret gitti… Oysa kendi halini bilmiş olsaydı, gecede olduğunu fark edip, kıpırdamadan uykuya dalıp sabahı bekleseydi, toprağın her yanından bir ışık yansıyacaktı, çünkü yanmayan kalmamıştı küçükten büyüğe ne varsa yeryüzünde, ışığa ulaşamadıkları için, kendisini yakarak ışığa davetiye çıkarmışlardı.

Seyyah hırsının esiri olup karanlıkları kendi eliyle avuçlayarak, ışık diye elinin ulaştığı her yere karanlık saçarken, ışığın nasıl olduğunu sorduğunda kimse ona ışık yok diyememişti. İşte, ondan karanlıkları ışık diye saça saça ışıkları imha ederek, kendi zindanını seçmişti…

İçimdeki yabancı, ben yanarken sen orada kalamazsın, yanmaya dayanamazsın sen, benimle birlikte yanacaklar varsa, ben onlardan gecenin sessizliğinde haykırışlarımın arkasında duracaklarının sözünü almıştım, o gün sen hiç ortalıkta yokken bugün neden ve nereden geldin…

Bir güzü, savrulan yapraklar arasında bırakarak, çıplak ağaçların dalları üzerinde durmayan karın altında, kışı karşıladığım günlerin, çetelesini tuttuğumu unutmadım. Onları bir bir sayarken, gecenin içindeki haykırışlarım baharın gelişini haber versin ve günün doğumuna hasret kalan yüreklere müjdeli anları bildirmek için dilimdeki düğümü çözmüştüm… Güzün, savuran geceleri ve kışın ısıtmayan günleri dilime dokunamadı benim… Ama benimle birlikte yananların olduğunu bilen yüreğim, baharın içinde bekleyen yüz kilitten bir anahtar istedi dilime, dilime vurulan kilidi senin korkusuzluğun açacak ey benim cengâver kardeşim! “Sen yanmasan, ben yanmasam, o yanmasa, bu karanlıklar nasıl çıkar aydınlığa…”

Aydınlık yarınlara kavuşmak ümidiyle, dilimdeki düğümü çözen mehtabın parıldayan ışıkları, gecenin sessizliğine bir destan yazacağım, yüreğimdeki yangını alıp götürsün dilimin haykırışları! İşte, o an herkes gülecek eğlenecek ve çocuklar göğün en yükseğinde uçurtmalarını uçuracak, Mevla’mın sözü gerçekleşecek “ve biz istiyoruz ki mazlumlara lütfedelim de onları yeryüzüne mirasçı kılalım…”          Mazlumların varis olduğuna şahit olmasam da, o günlerin döne döne geldiğini gördüğüm ve zalimlerin hesabının dürüleceğine yüreğim tam teslimiyetle bağlandığı için, kışın ısıtmayan soğuklarını karanlıklara terk ederek, baharın filizleri arasında tüm insanlığı sevgi bahçesinde sabah muhabbetinde görmek için, erkenden günün doğumunu bekliyorum, semanın duruşunu merhametiyle örten, yeryüzünün rahmetli bağrında, elimde bir tomurcuk, yüreğimde hüzün, dilimde coşku, kollarımı açtım hepinizi kucaklamak için!

Erol KEKEÇ/23.03.2022/01.39

AHLAKSIZLIĞIN AHLAKİ DİZAYNI

 Toplum olarak ahlak sorununun dibine vurduk gibi geliyor bana… Eğer, gelecek beklentilerini yıkacak bir olumsuzluk yapıyorsa kişi, bu eylemini sorgularken şuradaki işimizi zora soktuk, eğer bir siyasi parti taraftarıysa, gelecek seçimleri riske attık, ya da filancaların nazarında kötü olduk, çünkü onlardan daha çok taleplerimiz olacaktı şeklinde; yaptıkları olumsuzlukların kendilerine kaybettirecekleri beklentiler açısından yaklaşmaktadırlar.

İnsanların bu tarz oluşturdukları bakış açıları, tamamıyla çıkar üzere oluşan davranış biçimlerini ortaya çıkarır. Bir ortamda yanlış bir eylemde bulunduğu zaman, bu eylemin kendisine kaybettireceğinin, yükleyeceği faturayı düşünerek eylemin sakıncalı olduğunu düşünür. Yani olumsuz bir eylemi yapmıyorsa, onun yanlış olmasından ve insanlara genel olarak zarar vermesinden dolayı değil. Olumsuzluk eğer hissedilmiyor ve insanlar üzerinde bir etki bırakmıyor, çıkar ve menfaatlerini sarsmıyorsa, olumsuz olup olmaması o kadar önemli değil… Yani olumsuz bir eylemin yapılmamasını anlatan bir ahlak yasasından yoksun, vicdan muhasebesi yapamayacak düzeyde ahlaki çöküntünün yaşandığı ortamlara şahit olmak, hakikaten insanı ürkütüyor.

Olumlu ve istenilen eylemlerin yapılması da, o eylemlerin içselleştirilmesi ve insanlığa faydalı olması için yapılmadığını ortaya çıkarıyor. Çünkü olumsuzluk fark edilmediği zaman ondan çıkar ve menfaat umanların, olumlu olan eylemlerde bulunması da kendi menfaatlerinin ötesinde olmayacağı aşikârdır. Mazlumlara zulmeden birini, kimse fark etmiyorsa ondan vicdanen rahat iken, fark edildiğinde çevresinde itibar ve saygınlık kaybı yaşayacağı endişesi taşıyarak o eylemleri karşısında üzülüyormuş gibi tavır içine girmesi, onun mazlumlara yardım eden olumlu ve vicdanen bir eylem yapacağını düşünmek ve ona inanmak onun hayata bakış anlayışı ile uyumlu olamaz. Dolayısıyla, insanlar ahlaki çöküntünün tabanını delmelerine rağmen, ahlaklı olduklarına da inanarak, kendilerini kandırmanın dışına çıkarak hayatları hakkında bir durum değerlendirmesi yapacak insanlıktan da uzak yaşamaktadırlar.

Yaşadığınız ortamlarda benim gibi herkes çokça şahit olmuş olabilir. Bu çıkışımız şu işimizi zora soktu, keşke böyle davranmasalardı,2023 çok zora girdi, bu pahalılık keşke daha sonralara bırakılsaydı, keşke böyle bir dönemde insanların başörtüleriyle uğraşmasalardı, seçimi alıncaya kadar sesimizi kesebilseydik gibi, her türlü ortamlardan değişik düşünsel, dile getirilen sözlere şahit olmaktayız. Bu sözlerin hepsinin kaynağında çok ciddi bir ahlak sorununun olduğu muhakkaktır. İnsanlar çıkarlarını korumak için belli ortamlarda seslerini çıkarmazlar veyahut ta çıkarsalar da etrafa yayılmasını istemezler. Örneğin, meşhur bir deyim var ya, bu söz ne kadar da bu ahlaksızlığı ifşa etmektedir. “Köprüden geçinceye kadar ayıya dayı diyeceksin…”Yani köprüyü geçince ayı demende bir sakınca yoktur. Çocuklarına gençlerine bu düşünceleri aşılayarak onları eğittiğini sanan toplumlar ahlak problemi yaşarlar. Yani onların hayatını bağlayan evrensel bir ahlaki ilke bulamazsınız. Olsa da lokal şekilde dar ortamlarda göze çarpar, ama toplumun genlinde ahlaki değerlerin egemen olduğunu söyleyemezsiniz.

Bu örneklemelerin hepsine, uygun yaşam ortamlarını bulmanız mümkündür. Politik anlayışların farklı olduğu, değişik gruplar arasında gözlemlediğim şu eylemler, ne kadar acınacak ahlak yoksunu bir toplum olmaya doğru yolculuk yaptığımızı göstermektedir. Bizim ideolojimiz belli, laiklikten asla taviz yok, laikliği sarsacak inançların her yerde kolayca yaşanılması başka yaşamların özgürlük alanlarını kısıtlayacağı için, bu genişletmelerin belli bir sınırı olacak ama bunu şu an dillendirmenin faydası yoktur. Bu görüşler, siz söz sahibi olduğunuz zaman üslubunca yapılır. Bizim şimdi bu seçimleri alıp iktidar olmamız lazım. Onun için köprüden geçinceye kadar ayılara dayı demekte bir sakınca yoktur anlayışı tam bir hinliktir. Biz dindar insanlara karşı tepkilerimizi ayarlamalıyız, biz de dindarız ve iktidarımız dindar insanların oylarıyla iktidar oldu. Ancak bazıları başkalarının oyuncağı olduğu için onlara karşı olduk, onların dinle imanla ilişkileri yoktu tamamıyla ajanlık yapıyorlardı. Peki, o grupların dışında kalan ama size oy vermeyenler de var onlara nasıl bakıyorsunuz dediğiniz zaman, onların da dosyası var şu 2023’ü bir alalım iktidara karşı olan herkes hizaya geçecek, çünkü iktidar Müslümanların haklarını savunuyor onlara karşı çıkan Müslümanların birliğini istemediği gibi, devlete de karşı gelmektedir. Ama şimdi bunun zamanı değil, hatta Adana’daki eylemlerdeki bu orantısız güç kullanımı pekiyi olmadı, bu kötü oldu 2023’ü tehlikeye soktuk. Keşke bu görüntüler olmasaydı. Bu iki farklı anlayışın olduğuna ve konuşulduğuna şahit olan biri olarak soruyorum. Bu düşünce ve eylem sahipleri ahlakın neresinde yer alırlar?

Kitlelerin umutlarını ve hayallerini kendi çıkarları için kullanan ve onların umutlarını ve hayallerini yıkarak onlara çok kötü bir gelecek sunan anlayışların tümü ahlaken sorunlu anlayışlardır. Onların ahlaki bir ilkesi olamaz. Nesnel ve bağlayıcı bir ahlakın ancak tüm insanların davranışlarını belirleyen ahlak olması gerekir. Çıkarlarını korumak için, insanların hayallerini umutlarını ve geleceklerini kalkan olarak kullanıp, işleri bittiğinde kapsam dışı bırakanların hepsi adı ne olursa olsun ahlaklı olamazlar. Ahlaklı olmayanların toplumsal vaatlerinin hiçbir anlamı olmayacağı gibi inandırıcılığı da olamaz. Ancak tüm bu olumsuzluklara rağmen bizim toplumda ideolojik taraftarlıklar ahlakın önüne geçtiği için, insanlar doğru ile yanlışı ayırt edecek basiretten yoksun yaşarlar. Toplumsal yaşamda eksen kayması olarak yaşamdan uzaklaşan ahlak, toplumsal ilişiklerde de kendi varlığını ortaya koyamamıştır.

Bir vatandaşın, bir başkasından bir menfaati varsa hemen onu olduğundan farklı olarak anlatarak önce bir yer oluşturur ve konuşmanın o kişiye ulaşması için de alenen etrafa duyurarak konuşur ki, menfaatini bir an evvel gerçekleştirsin. Menfaate ulaştığı andan itibaren onunla hiçbir yakınlığı olmaz ve o adam onun için sağılan bir inekten farksızdır. Sütü varsa kırmızı ineğin marifeti ve güzelliği anlatılır, sütü bitince kasaba teslim etmekte hiçbir sakınca görmezsin. İşte bu insanların ahlaksızlığı toplumsal yaşamda bir ahlaki öğreti gibi yaşanır olunca, toplumsal ahlak, tabanı delerek hayatın ortasına dinamiti koyar.

Yaşam alanlarımız değersizleşen ve gittikçe pahada da düşen ve ahlaklı bir toplumda bedava versen kimsenin almayacağı düzeye inmiş yaşamların hala kendilerine anlamlı bir yaşam olarak bakıp öylece övünmeleri, bu insanlarda ciddi bir değer ve yaşam körlüğü hastalığını ortaya çıkarmıştır. Değer bir pahadır, saygınlıktır, itibardır, merhamet ve adalettir. Bunlardan yoksun olanlar ve bunları kaybedenler, tekrar kendi cinsleri içinde bir yer edinmek için, menfaat endekslerini yükselterek, onların dışında ve onların da imreneceği bir maddi yaşama erişerek kendilerini değerli kılmak isterler ki, bunun adı aslında kendisi olmayan ve kendinden uzaklaşmış olanların, kaybolan kendilerini değerli kılmak için başka nesnelerle kendilerini tanımlayarak bir mertebeye ulaştıklarını sanmalarıdır.

Egoistlerin ve Hedonistlerin ahlaksızlığı bir ahlakmış gibi yansıttıkları yaşamların günümüzdeki yansımalarına bu hayatlar çok güzel örnek oluşturur. Yani insanın kendi özseverliğini öne çıkararak onu her şeyin üzerinde tutması nasıl ahlak oluyorsa, egoist anlayışa göre bu bir ahlaktır. Yani ahlaksızlık ahlak olarak değer buluyor aynı durum Hedonistler içinde geçerli, insanın haz aldığı eylemler ahlaklıdır. Bu haz maddi ve manevi hiç fark etmez, materyalist hedonistlere göre, ancak Epiküros bu konuda manevi hazın maddi hazlardan daima daha önde olduğunu dile getirse de, toplumsal yaşamı kuşatıcı bir ahlak anlayışını gündeme getirmezler. Günümüzdeki ahlaksızlıkta, sanki bu anlayışların devreden mirasına, sahip çıkmak gibi bir şeydir.

Ahlakın temelinde eminlik vardır. “Ben güzel ahlakı tamamlamak için geldim.” Diyen elçinin ümmeti olduğunu söyleyen toplumlarda ahlaksızlık zirve yaparken, ahlak yerlerde sürünmektedir. Menfaatlerin temel kıstas ve ölçü alındığı ve her şeyin buna göre şekillendiği bir ortamda güzel ahlaktan söz edemezsiniz. Kendisi için istediğini, bir başkası için de istemedikçe, hayatın anlamlı olamayacağı ve birbirini sevmeyenlerin iman edemeyeceği, iman etmeyenlerin de cennete giremeyeceği anlatılırken, tamamıyla ahlaki bir ortama insanlar çekilmeye çalışılmaktadır. İnsanların birbirini sevip birbirine güvenmesi, arada muhabbetin ve iletişimin yaygın hale getirilmesi için, selamlaşmaktan söz edilmektedir. Yani esenlik dilemek, insanların birbirindeki güzellikleri görmesine neden olacağı için, güzellikleri görmek isteyenler onları yok etmek istemezler. Dolayısıyla sürekli kalıcı ahlakın yayılmasına ve yağın olarak yaşanmasına katkıda bulunurlar. Bu yaşamların oluşması için çaba harcamayanlar, öyle zamanla karşılaşırlar ki, hiçbir tırnağı kalmamış tekerleri olan araçta yolculuk yapar gibi nereye toslayacaklarına kendileri de karar veremezler. Toplumsal yaşamda ahlakın karşılığı, geldiğimiz süreç açısından bakıldığı zaman, özelde yaşanan ortamlar olsa da, kapsayıcılık açısından böyle bir değerin hayatta karşılığına rastlamak zorlaşmıştır.

Menfaatten uzak, herkes için iyilik düşünen ve bu uğurda ilk adımı atan kullardan olmamız dileğiyle, rabbim bizleri ve içimizde gizlediklerimizi ıslah ederek bizi adam gibi kullardan eylesin… “Komşusu açken kendisi tok yatan bizden değildir.” Sözüne anlam yükleyerek yaşayan bir toplum olmamızı ve kaynaşmanın zirve yaptığı hayatı rabbimin bizlere müyesser kılmasını en içten duygularımla istirham ediyorum… Rabbim bizleri bir araya getir ve sadece Hak için yaşayanlardan eyle…

Selam ve dualarımla…”Rabbim isteklerimizi katındaki değerlerinle daim eyle ki, buradaki hayatımıza bir anlam yükleyelim…”

Erol KEKEÇ/22.03.2022/01.23

ZULÜM BİZDENSE BEN BİZDEN DEĞİLİM

“Zulüm bizdense ben bizden değilim.” Bunu söyleyen şehit bana göre, farklı anlayışta olanlar olabilir, ancak ona rabbimden rahmet diliyorum mekânı cennet olsun… Bu sözün işlevini yerine getirecek bu veya buna benzer sözleri söyleme cesaretini gösteremeyenler, Müslümanım diye boş boş konuşmasın… İslam dosdoğru olma dinidir. Dosdoğru olmaya, her türlü çıkarı tercih edenlerin dini olsa olsa şirk dini olur. Şirk çeşitlilik ve ortaklıktır. Kimden faydalanıyorsan, o dine meyil edersin ve o senin dinindir. Bu hayatında meyil ettiğin ve olmazsa olmaz dediğin kaç tane ise, o kadar dinin ve ilahın var demektir. Allah’tan başka tüm ilahların hayatlarında cirit attığı toplumlar bir de Allah’a inandıklarını söylemiyorlar mı, işte o zaman Mutlak gücün gönderdiği din diye, kendi yaşamlarını ortama sunmakla kalmadıkları gibi, ismi kullandıkları için ilahi değeri de ortalıkta işe yaramayan modası geçmiş bir yaşam olarak ortaya koyuyorlar.

Böylesi basit çıkarlarının adını dava ve din diye ortalıkta anlatıp, ona inanmayanları da, davayı terk etmek ve dinden uzaklaşmak olarak yansıtmaları tamda Mekke Müşriklerinin diliyle birebir örtüşmektedir. Dolayısıyla bu din anlayışını Mekke’deki şirk dininden farklı görmek ne kadar da insaflı olur. Şirk dinlerinin en belirgin özellikleri, çok fazla ilaha yönelmeleri, kendi inandıkları basit sıradan dinlerini mutlak din gibi sunarak, insanların dinden nefretlerini artırmaları, ayrıca muvahhit Tevhit dinine karşı da her an alarmda beklemeleridir. Kendi menfaatlerine uymayan din ilahi olmuş olmamış hiçbir öneme sahip değildir. İlahi de olsa onların dini olmalı, kendi inandıklarının dışında daha değerli bir din olacak olursa, buna ilk inananlar da zaten kendileri olur. Onlardan başka kimse o dine inanma ve yaşama hakkına sahip değildir. Onun için tüm dini mesajlar onların ağzından kendi yaşamlarını destekleyecek nitelikte olmalıdır.

“Zulüm bizdense ben bizden değilim” diyemeyen ve zulmün mutlaka bilinmeyen hikmetli yanları vardır, biz onlara haiz değiliz diye düşünenlerin tümü bu şirk dininin içinde kendilerine bir yer arasınlar. Hiçbir bireysel çıkar, toplumsal menfaatlerin önüne geçemez, geçiyorsa o yaşamın adı zulümdür. Gemisini yürütenlerin kaptanlık yaptığı bir ortamda zulmün adı değişmiş olabilir. Her ne kadar işini çok iyi bilenler olarak adlandırılsalar da Allah’ın katındaki isimleri, çıkarcı, zalim, hak gaspı yapan ve insanlar arasını bozan bozguncu, ihtişamıyla insanları dünyaya meyil ettiren bir zalim olma vasfından çıkmış olmuyor.

İçinde bulunduğumuzu sandığımız değerleri savunduklarını iddia eden topluluklar, kendi içlerinden karanlıklar yayan bir cenah olduğu zaman, buna ses çıkaramıyor ve kol kırılır yen içinde kalır diyorlarsa, orası tepeden tırnağa zulümle kuşatılmış demektir. Durum böyle olunca, o zulmün bacası bulunduğumuz ortamdan tütüyorsa, işte o ortam bize haramdır. Dolayısıyla zulüm bizdense ben o bizden değilim rabbim buna şahit olsun…

Ey İman ettiğini söyleyenler size ne oluyor ki, mazlum mahrum ve hakları ellerinden alınmış, zulme uğrayanların yanında olmuyorsunuz. “Allah istiyor ki mazlumlara lütfedelim de onları yeryüzünün varisleri yapalım…”Oysa İman ettiğini söyleyenler hep güçten yana meyil etmekte üzerlerine yok çağımızda…”Zalimlere meyil etmeyin yoksa size de ateş dokunur…”Zalim olmayın değil uyarı, dikkatinizi çekmek isterim. Zalimlere meyil etmeyin diyen bir mutlak yaratıcı var, inandığını söyleyenler ise, hala ama lakin fakat şunlar şunlar var gibi laga lugalarla hakikate batılı karıştırarak hak gibi sunma derdine düşmüşler. “Haktan sonra Dalaletten başka ne var ki?” Ehveni şer diye diye zulmün genişleyerek yayılmasına neden olan menfaatperestlerin tamamı, şirk dinin tescilli üyeleridir. Batılın Hakkın yerini alma imkânı asla yoktur. “Hiç Hak batıl gibi olur mu?”  Peki, Hak için en tehlikeli algı ve yaşam, hakmış gibi hakkın arkasına sığınarak, Hakkın adını kendisine kalkan edinip, kalkanın arkasında her türlü batılı oynayarak, onu hak kalkanı ile gizleyenlerdir. Günümüzün en tehlikeli vebası da budur. Hiçbir batıl, batıl olarak insanlara yaklaşmıyor, batıl olarak yaklaşanlar doğrudan insanın fıtratında karşılık bulmuyor. Ancak Hakkın arkasına sığınarak gelen şirklerin hepsi karşılık bulmada zorlanmıyor. İnsan olarak etrafımıza bakalım hiçbir dolandırıcı sahtekârın sizi dolandırmak istediği zaman, bak ben seni dolandıracağım diye konuştuğuna şahit olan var mı? Bu işten ben de kazanacağım ama küçük imkânlar, asıl kazanacak olan sensin, bak bu senin geleceğin, geleceğini asla karartma bir kereden bir şey olmaz vs. diyerek elindekini zaten bir defada alır ondan sonra sen gökteki yıldızları sayarsın arkasından…

Bu defa da olsun başka olmaz diyerek, kaç bu defaları gerilerde bıraktığınızı hatırlayanlar var mı? Hep bu olsun başka olmaz diye diye hayatımız batıl güçlerin ve zalimlerin istila alanı haline gelir. Ondan sonra bizler o bu defaların yılmayan savunucuları olup çıkarız, tarafımız belli olsun diye bir yaldızlı cümle ezberleriz, tabi tarafın ne olduğunu bilmediğiniz için, zalimlikte level atlama yarışında, hep en önde koşmayı kendinize yapılacak en büyük kıyak olarak görürüsünüz. Oysa zalim bizdense ben bizden değilim diyebilmek yürek ister. Hem de tertemiz, berrak, katıksız yaratıcıya hesap verebilecek bir yürek… Bu yüreğe sahip olmayanlar, Allah’ın dini içinde bir yer almayı bırakın, o dinin genetik dokusuna zarar verenlerle birlikte olup, onu yaşam alanında bir öcü haline getirirler. İnsanların toplu kitleler halinde dinden uzaklaşmalarının temel sebebi, Yezidin din algısının, günümüzde de çok ciddi geniş kitlelerin yaşam alanlarını işgal etmesinden kaynaklanmaktadır. Allah’ın hayata hükmeden kitabına sırt dönenlerin yüzüne, Allah’ın hiç bakmayacağı gün gelmeden önce; insanoğluna hatırlatmak her daim merhamet sahibi kulların şiarı olmalıdır. “Ey zulüm ve günah işlemekte aşırı giden kullarım, Allah’ın rahmetinden umudunuzu kesmeyin, muhakkak ki Allah, günahların hepsini bağışlar. Ölüm size gelip çatmadan önce rabbinize dönün ”Rabbimizin, tüm günahları yaşam alanı içinde son nokta konulmadan bağışlamayı vaat ettiği bir yaşamda, bizlere düşen sorumluluk, elbet hem kendi nefislerimize hem de günah işlemekte aşırı giden günahkâr zalim kullara hatırlatmak görevimiz olmalı. Bunu hatırlatmak insan olmanın gereğidir. Dur bakalım yanlış yapılsın da görelim onun burnu nasıl yere sürülecek demek şeytanla el sıkışmış, insan şeytanlarının işidir.

Zaman çok hızlı, insan tam tersi, değişmek için çok yavaş, hele bunları da yapalım ondan sonra daha güzel olacak diye diye, kötülüklerin her gün daha fazla kökleşmesine katkı sunar. İnsanın bu umutsuz ve çözümsüz denklemin her daim uygulayanı olmaktan kurtulmasının yegâne yolu, kayıtsız şartsız gönülden yürek coğrafyasını kuşatacak şekilde Allah’a dayanması ve iman etmesidir. Yürek coğrafyası, Allah’ın rahmeti, izzeti, ikramı adaleti ve mürebbiligi ile yumuşamazsa; o coğrafya her türlü haşeratların orayı işgal etmesine sebep olur. Haşeratların yuva kurduğu bir yürek, Hiç Allah Allah diye atar mı? Siz sözlerde olana değil, Kalplerde olana Allah’ı şahit tutun eğer Allah’ı seviyorsanız.

“Zulüm bizdense ben bizden değilim ”Kol kırıldıysa yen içinde kalmasın çıksın dışarıya belki bir tedavi yöntemi bulunur. Gemisini kurtaranları kaptan olarak ilan ediyorsanız, bırakın tüm gemiler batsın; elbet bir gün tüm insanları taşıyacak gemileri kurtaran kaptanlar çıkacaktır. Bal tutan parmağını yalıyorsa o parmakları kırın ki, balı üstüne başına dökmeden taşıyanlar gelsin. Kendisini ayrıcalıklı görenleri ayırın ki, toplumun ayrılmaz olduğu anlaşılsın. İnsanı yaşatmaya önem vermeyenleri geçin ki, yaşatanlar hem yaşasın hem yaşatsın. Yanlışı yanlışla kıyaslayarak, tarafının yaptığı yanlışlara masumane bir meşrulaştırma ortamı oluşturmak isteyenleri geçin ki, meşru olmayan yanlışların kökü kazınsın. Adaletin yanında olunuz ki, adalet sizi bulsun… Dini olan zalimleri dini olmayan adillere tercih edin ki, din bir zulüm aracına dönüşmesin… Bireysel ferdi ibadetleri alışılmış bir jimnastik gibi tekrarlamayı, adaletsizliğe kalkan edinmeyin ki, Adalet, yaşadığınız ortamlara ışık saçsın…

“Zulüm bendense ben bizden değilim…”Filistin’de Siyonist İsrail’in tankları altında şehit olan bu yürekli kadın insanlığa bir ders verdi Hüseyin’den sonra… Ama Müslümanım diye her ortamda geniş alanları doldurup suya sabuna dokunmayanlar, bize ancak zulmün nasıl desteklenirse daha iyi kök salacağını öğrettiler. Zulme boyun eğmeyen adam gibi Müslümanlar da, bu cesaret ve mücadelelerinin karşılığını canlarıyla ödeyerek şehit oldular. “Gidenler Hüseyni bir iş yaptılar, Kalanlar Zeynep’i bir iş yapmalıdır, Yapmıyorlarsa Yezididir. Yezidin ordusunda olup ta mal mülk ve servetle Şam’a dönmektense, Hüseyin’in yanında olarak rabbimin Huzuruna alnı ak yüreği berrak adam gibi bir Müslüman olarak şehit olup gitmeyi tercih ederim diyebilecek yüreklilikte, Hür Gibi Hürler lazım günümüzde… Hür olamayan ve olmayı göze alamayacak olanlar, zulmün boyunduruğundan asla kurtulamazlar. Zalimlerin zulmü ellerindeki megafonları sayesindedir. Sessiz zalimlerin, güç sahibi zalimlere olan meyilleri bitmediği sürece hep birlikte ateşe yolculuk dur durak bilmeden yol alacaktır.

“Zulüm bizdense ben bizden değilim” Hüseynin şu yiğit mesajını tarihin karanlık sayfalarından, Kerbela’nın kızgın kumlarından alıp, günümüze getirip herkesin geniş ve büyük ekranlarda göreceği şekilde, büyük puntolarla yazıp meydanlara asmak boynumuzun borcu olsun…

Ey Hüseyin! Gel sen de Yezide biat et kurtul, nedir bu gururun ve kibrin biliyorsun ki Yezidin her şeyi var, orduları sarayları korumaları sen bu halinle onunla nasıl baş edeceksin, biz de biliyoruz ki senin söylediklerin doğrudur, âmâ bizim karnımızı Yezit doyuruyor diyen şahıs, Sad. Bin Ömer (Sad. Bin Ebu Vakkas’ın Oğlu)’e Hüseynin cevabı çok manidardır. Ey Ömer! sen sanıyor musun ki ben kibrimden ve halife olmadığım için biat etmiyorum. Ben Bu Yezit zalimine biat edersem, Yezidin zulmü ile Bu din birbirine karışarak bu kumlarda birbirinin içine girecek, sonradan oluşan rüzgârla bu kumlar dünyanın dört bir yanına gidecek ve bu din Allah’ın Dini Ve Dedemin mesajı insanlığa zulmeden bir din olarak miras kalacak. İşte ben bu biati yapmayarak, bu değerler ile yezidin zulmünün aynı olmadığını insanlığa miras bırakmak için mücadele ediyorum. Belki bizim kanlarımız bu kumlara akacak ama şunu biliniz ki, bu kanlar insanlık boyunca nice çiçeklerin filizlenmesini sağlayacak rabbim bizi kendisi için dosdoğru yaşatıp zulme başkaldırdığımız için şehit olarak canımızı alırsa seve seve buna hazırım. Âmâ Yezidin zulmünün meşrulaşması için insanlığa kötü bir gelenek bırakmak asla benim işim değildir. Dediği anda Sad Bin Ömer komutasındaki binlerce ordu içinden, Hür bir anda Hüseynin yanına geçer ve ilk kılıç sallayanlardan olur.

“Zulüm bizdense ben bizden değilim ”Hür gibi zulüm içinde can vermekten Allah’a sığınan bu sözün asil sahibine rahmet ve merhamet dileklerimi iletiyorum…

İslam dünyası olarak bilinen topraklarda böylesi bir zulmün, taraftarların eliyle yaşayıp devam ettiğine hepimiz şahidiz. Hangi coğrafyada olursa olsun adı nedir diye bakmadan, zulmün her türlüsünün karşısında adam gibi dimdik ayakta duran ve sadece Allah’a secde eden, zalimlere karşı kıyam eden kullardan eylesin rabbim bizleri…

En değerli şeylerini Allah için vakfetmeyi göze alamayanlar, asla iyiliklere ulaşamayacaklardır. Bu Allah’ın kesin vaadidir. Çıkar gemisinden inip, Hakikat iskelesine yanaşan Nuh’un Gemisinde yerini almayan yolcuların tümü Titanik gibi batmaya mahkûmdur.

“Zulüm bizdense ben bizden değilim, ”Rabbim sen söylediklerimize şahit ol ki, yeryüzünde Hakkın ve adaletin tecellisi ve mazlumların yaşam haklarına kavuşması, mal ve mülkün insanlar arasında yaygınlaşıp herkesin insanca yaşayacağı bir güne kavuşacağı güne ulaşması için, dinli dinsiz tüm zalimlerle mücadele edeceğimize söz veriyoruz, bu söylediklerimize sadık kalacağıma sen şahit ol Allah’ım…

Yerin ve Göklerin rabbi bir ve tek olan Allah’tan sakınmayan ve çekinmeyen zalimlerden ben çekinir miyim? Ey cahiller yoksa siz bana Allah’tan başkasına kulluk yapmamı mı emrediyorsunuz?  “ Ben beni de sizi de yaratan Allah’a kulluk ederim, onun için “Ben Müslümanlardanım diyerek sadece Hakka çağıranlardan olmayı tercih ederim.” “…Ben Allah’a hiçbir şeyi şirk koşmadan Müslümanların ilki olmakla emrolundum.” “….Müslümanım dedikten sonra sadece Allah’a çağırandan daha güzel sözlü küm vardır…” 

Bu uyarılarımız Müslüman olduğumuzu söylediğimiz halde, inandığımız değerlerle yakından uzaktan alakası olmayan ortamları, İslam’mış gibi savunur duruma geçip, zalimlere neden meyleder insan. İnsanın bu gafletini biraz olsun sorgulayarak kendisiyle yüzleşerek yaşadığı değerleri bilerek yaşamasına katkı sunmak amaçlı kaleme aldığım bir makaledir. Burada amacım, herhangi bir şahıs ve yaşam örnek alınmaksızın doğrudan tarihi örneklerle yaşamlarımızın sorgulanmasını, üzerine oturduğu dinamiklerin biraz havalandırmasına katkıda bulunmaktır. “Rabbim bizi hayırda yarışanlardan eyle,…. Daha önce yaşamış olan mümin kardeşlerimize karşı kalbimizde bir kin bırakma! Rabbim bizlere doğru ile yanlışı birebirinden ayırabilecek kabiliyeti ver… Sen her şeyden münezzehsin hamdımız sadece sanadır.

“Zulüm bizdense ben bizden dediğim…”Zulmün olmadığı, adaletin çiçeklerinin açtığı bir dünyanın oluşması için her ferdi, kendi ortamlarımızdan başlayarak, adil yaşamın tohumlarını ekmeye davet ediyorum… Adaletin olmadığı yaşamlar omurgası bitmiş organizma gibidir ve yerde sürünmeye mahkûmdur.

Selam saygı muhabbet ve iyilik dileklerimle!

Erol KEKEÇ/20.03.2022/22.00