Güç ve Adalet-Modern Firavunlar Karunlar ve Ezilen Halkın Mücadelesi

Tarihin derinliklerinden günümüze dek uzanan güç ve iktidar ilişkileri, farklı sembollerle anlam kazanmış ve toplumların kaderini şekillendirmiştir. Firavunluk ve Karunluk, sadece antik çağlara özgü terimler değil; aynı zamanda baskıcı yönetimlerin, sınırsız güce sahip olanların ve servet ile iktidarı ellerinde bulunduranların simgeleri olarak günümüzde de karşılık bulmaktadır. Firavun, kutsal yetkilerle kendini halk üzerinde mutlak otoriteye sahip gören despot liderin; Karun ise, bu otoriteyi destekleyen, zenginliği ve ayrıcalıklarıyla devletin yanında yer alan elit sınıfın karşılığıdır. Bu tarihsel semboller, modern dünyada da karşımıza çıkarak, toplumların sosyal, ekonomik ve politik yapılarında belirleyici bir rol oynamakta ve adaletsiz bir düzeni yeniden üretmektedir. Bu sistemin derinlemesine anlaşılması, sadece tarihsel bir analiz sunmakla kalmayıp, aynı zamanda günümüzdeki toplumsal yapıyı ve halkın yaşadığı adaletsizliklerin kökenlerini de gözler önüne sermektedir. Şimdi, bu "firavunluk" sistemini detaylandırarak, gücün ve servetin iktidarla nasıl iç içe geçtiğini ve toplumları nasıl etkilediğini daha yakından ele alalım:

1. Firavunluk ve Karunluk: Tarihten Günümüze Bir Güç İlişkisi

Tarih boyunca "Firavunluk" ve "Karunluk" kavramları, toplum üzerinde tahakküm kuran güçleri sembolize etmiştir. Firavun, Eski Mısır’ın tanrısal kralıdır; gücü mutlak, otoritesi sorgulanmazdır. Bu gücü, yalnızca fiziksel kontrol değil, manevi ve kültürel bir üstünlük olarak da halk üzerinde kurar. Firavun, Mısır halkına kimlik ve yön verirken, onlara kendi otoritesini tanrı iradesi gibi kabul ettirir. Bu baskının karşılığında halk, özgürlüğünü, iradesini ve itiraz hakkını kaybeder. Böylece Firavun, kendi saltanatını korumak ve zenginliğini artırmak için halkını gönüllü bir itaate zorlar. Bu yapı, toplumda bireylerin kendi kaderlerini belirleme yetisini elinden alır ve sadece Firavun’un amaçlarına hizmet eden bir düzen kurar.

Karunluk ise servet birikiminin devlete yakın olanların elinde yoğunlaşmasıdır. Karun, büyük bir servetin sahibi olarak bilinir; fakat bu zenginlik sadece ekonomik gücü temsil etmez, aynı zamanda topluma nüfuz etme, kendi çıkarlarını koruma ve siyasi yapıyı kendi menfaatlerine göre şekillendirme gücüdür. Modern dünyada da benzer örnekler görüyoruz; devletlerle yakın ilişkiler kuran zenginler, politikaları etkileyerek halkı ekonomik olarak etkileyebiliyor. Örneğin, büyük şirketler, vergi muafiyetleri, devlet ihaleleri ve yasal düzenlemelerde ayrıcalıklarla korunur. Bu durumda, ekonomi ve siyaset arasında bir tür "modern firavun-karun düzeni" oluşur. Bu yapı, toplumu ayrıştırır ve yoksulluk ile zenginlik arasındaki uçurumu derinleştirir.

2. Gücün Sahipleri ve Halkın Mazlumları-"İmtiyazlı Azınlık ve Ezilen Çoğunluk"

Toplumun en güçlü azınlıkları, devleti kontrol eden elitler ve ekonomi üzerinde büyük etkisi olan seçkin gruplardır. Bu azınlıklar, devlet mekanizmasını ellerinde tutarak, çoğunluğun haklarını ellerinden alır ve kendi çıkarlarını gözetir. Güçlü elitler, devlet politikalarını kendi menfaatlerine göre şekillendirir ve çoğunluğu kontrol altında tutmak için çeşitli baskı yöntemleri uygular. Bu durumda, halkın çoğunluğu kendi ihtiyaçlarına, haklarına ve ekonomik refahına ulaşmakta zorlanır.

Ezilen çoğunluk ise, bu sistemin dayattığı adaletsizlikle mücadele etmek zorunda kalır. Eşitsizlik, sadece ekonomik kaynaklara erişimle sınırlı kalmaz; eğitim, sağlık, adalet gibi temel haklara ulaşımda da imtiyazlı azınlık tarafından engellenir. Böyle bir düzende, yoksul kesimler eğitim, sağlık ve barınma gibi haklara erişim konusunda sürekli zorluklarla karşılaşır. Adaletsizlikler, toplumdaki güveni sarsarak insanların sisteme olan inancını kaybetmesine neden olur.

Bu düzen, günümüzde sosyal refahın sadece belirli bir azınlığa ait olması, yoksul halkın ise devletin koruması altındaki zengin elitlerin baskısı altında yaşaması ile devam eder. Bu tür bir yapı, toplumu sadece ekonomik olarak değil, sosyal ve psikolojik olarak da böler; zengin ile yoksul arasındaki uçurum giderek artar ve bu uçurum, toplumsal çatışma potansiyelini yükseltir.

3. Toplumsal Katmanlaşma ve Yoksulluğun Kurumsallaşması

Toplumsal yapıların katmanlaşması, zamanla yoksulluğun toplumun belirli kesimlerinde sabitlenmesine yol açar. Ekonomik açıdan düşük gelirli bireyler, eğitim, sağlık, iş ve sosyal hizmetler gibi temel haklara erişimde ciddi sınırlamalarla karşı karşıya kalır. Bu durum, yoksulluğun nesilden nesile aktarılmasına sebep olur. Toplumda sosyo-ekonomik konum, bir bireyin yaşam standartlarını, eğitim fırsatlarını ve hatta yaşam süresini etkileyen bir unsur haline gelir.

Yoksulluk, kurumsal hale geldiğinde devlet, toplumun yoksul kesimlerine yönelik yapısal çözümler sunmaz; aksine, mevcut düzeni koruyarak bu yoksulluğun devamını sağlar. Örneğin, asgari ücretin yetersiz olması, sağlığa ve eğitime erişimdeki eşitsizlikler, yoksul insanların sosyal merdivenleri tırmanmasını zorlaştırır. Bu durum, toplumda ekonomik hareketliliği sınırlandırarak, alt sınıfların yoksulluğa mahkum edilmesine sebep olur. Böyle bir yapı, insanların umutsuzluğa kapılmasına, kendilerini sistemin bir parçası olarak görmemelerine ve güven kaybı yaşamalarına yol açar.

4. Güç Gösterisi Olarak Devletin Baskıcı Politikaları

Devletlerin, halk üzerindeki gücünü göstermek için baskıcı politikalara başvurması, tarihte birçok örnekte görülmüştür. Bu baskıcı yöntemler, halkın hak arama çabalarını bastırmak ve toplumsal hareketleri kontrol altında tutmak amacıyla kullanılır. Baskı, fiziksel, psikolojik ya da hukuki yollarla uygulanabilir. Örneğin, protestoların yasaklanması, ifade özgürlüğünün kısıtlanması, medya sansürü ve hukuki baskılar gibi yöntemler, devletin otoritesini korumak adına halkı sindirme aracına dönüşür.

Bu baskının sonucunda toplumda korku, güvensizlik ve öfke birikimi oluşur. Halkın, kendisine yapılan haksızlıklara karşı sessiz kalması istenir. Fakat bu baskı, bir süre sonra toplumun belirli kesimlerinde patlama potansiyeline yol açar. Özellikle medya aracılığıyla sürdürülen algı yönetimi, halkın dikkatini başka yönlere çekmek ve gerçek sorunların üzerini örtmek için kullanılır. Bu durum, halkın devlete olan güvenini zedeler ve insanlar arasında derin bir toplumsal çatlağa neden olur.

5. Adaletin Ters Yüz Edilişi: Ayrıcalıklar ve Çifte Standartlar

Adaletin topluma eşit şekilde uygulanması gerektiği, bir toplumun sağlıklı ve sürdürülebilir olması için temel bir gerekliliktir. Ancak, adalet sistemi, çoğunlukla ekonomik ve siyasi güç sahiplerinin lehine işletilir. Güçsüz kesimler ise, adalet arayışlarında birçok zorlukla karşılaşır. Ayrıcalıklı kesimlerin yargılanmaması ya da çok hafif cezalarla kurtulması, toplumun adalet algısını derinden zedeler.

Bu çifte standartlar, toplumda büyük bir güven kaybına neden olur. İnsanlar, adaletin sadece zengin ve güçlüler için olduğunu düşünerek, sistemin kendilerine karşı haksız davrandığına inanır. Bu durumda adaletsizlik, toplumun alt kesimlerinde birikerek öfkeye dönüşür. Yargı sisteminin bağımsızlığının zedelenmesi, toplumda kaos yaratır ve sosyal çatışmaların önünü açar. Çifte standartlar, toplumun en zayıf halkalarını kırılgan hale getirir ve toplumda büyük bir bölünme yaratır.

6. Devlet, Halk ve Medyanın Rolü-Algı Yönetimi

Medya, toplum üzerinde büyük bir etkiye sahiptir ve devletler, medya aracılığıyla halkın algısını kontrol etmeyi amaçlar. Algı yönetimi, devletin gücünü pekiştirmek, toplumun dikkatini başka yönlere çekmek ve muhalif sesleri bastırmak amacıyla kullanılır. Medya, devletle iş birliği içinde halkın dikkatini güncel sorunlardan uzaklaştırarak, farklı gündemler yaratır.

Bu algı yönetimi, toplumda belirli olaylar karşısında insanların nasıl düşüneceğini, nasıl tepki vereceğini şekillendirir. Medya aracılığıyla yaratılan bu algı, insanların gerçekleri görmelerini engeller. Bu durum, halkın bilgilendirilme hakkını sınırlar ve toplumda bilgiye ulaşma yollarının kapatılmasına neden olur. Sonuç olarak, halk, manipüle edilmiş bilgiye maruz kalır ve bu da toplumun gerçeklerden uzak bir dünya algısına sahip olmasına yol açar.

7. Toplumun İyileştirilmesi için Çözüm Önerileri

Toplumu iyileştirmek ve güçlü, dayanışmacı bir toplum yapısı inşa etmek için devletin şeffaf, adil ve eşitlikçi politikalar izlemesi gerekmektedir. Bu çerçevede, toplumdaki zayıf kesimlerin ekonomik ve sosyal haklara ulaşabilmeleri sağlanmalı, eğitim ve sağlık hizmetlerinde eşitlik sağlanmalıdır. Adalet sistemi, ayrımcılık yapmadan herkes için eşit çalışmalıdır.

Buna ek olarak, devletin medyayı denetleme yerine, özgür bilgi akışını sağlayacak yapılar kurması önemlidir. Eğitim sistemi ise toplumu bilgilendirici, bilinçlendirici ve araştırmaya teşvik edici bir yapıya kavuşturulmalıdır. Ancak böylece halkın haklarını savunabilmesi ve toplumda adaletin sağlanabilmesi mümkün olur.

Bu öneriler, bir toplumun eşitlik, adalet ve özgürlük çerçevesinde nasıl şekillendirilebileceğine dair geniş kapsamlı bir yol haritası sunar. Toplumun temel hakları, adalet ve özgürlük anlayışı güçlendirilerek, halkın kendi iradesiyle bir gelecek kurmasına olanak tanınmalıdır.

Toplumun direnci ve çözüm yolları üzerine düşünmek, özellikle de hızla değişen ve karmaşıklaşan modern dünyada, halkın adalet arayışı ve baskıcı güç yapılarına karşı farkındalığının nasıl gelişebileceğini anlamak açısından önemlidir. Tarih boyunca, toplumlar baskılara, adaletsizliklere ve eşitsizliklere karşı direnç göstermiş, birlik içinde hareket ederek haklarını koruma yoluna gitmişlerdir. Bu direnç, yalnızca fiziksel bir güç değil; aynı zamanda bilinçli, örgütlü ve dayanışmacı bir bilinç yapısının sonucudur. Günümüz toplumlarında da ekonomik adaletsizlikler, sosyal eşitsizlikler ve ayrımcılık gibi birçok sorun, bireyleri ve toplulukları hak arayışına yönlendirmekte ve çözüm yollarının aranmasını zorunlu hale getirmektedir. Bu noktada, halkın bilinçlenmesi, birlik ve dayanışma içerisinde hareket etmesi ve kalıcı adaletin sağlanması için önerilen çözümler, toplumsal direnci güçlü bir zemine oturtmak için kritik rol oynar. Şimdi, toplumun bilinçlenmesinden dayanışmaya ve adil bir sistem kurulmasına kadar toplumsal direnci artıracak tüm unsurları detaylarıyla değerlendirelim:

8. Toplumun Direnci ve Çıkış Yolları

Toplum, baskıcı güç yapılarının etkisi altındayken, direnç göstermek ve bu yapıları sorgulamak için bilinçlenme süreçlerinden geçer. Bu başlık altında, halkın farkındalık kazanarak adalet arayışına yönelmesi, birlik ve dayanışmanın sağlanması, çözüm önerileriyle desteklenerek ele alınır.

1. Toplumun Güç Yapısına Karşı Bilinçlenmesi

Bilinçlenme, toplumun kendisine dayatılan baskıcı düzene karşı uyanışını ve bu yapıya karşı direnç gösterme sürecini ifade eder. Toplum, kendisini ezen, sömüren veya haklarını elinden alan bir güce karşı, bireysel ya da toplumsal farkındalık kazanarak harekete geçebilir. Bu farkındalık, toplumun çeşitli kesimlerinde yayılarak geniş bir adalet arayışına dönüşebilir. Özellikle devletin ya da elit kesimlerin hakları kısıtlayan uygulamaları karşısında, insanların bu yapıyı sorgulamaya başlaması, değişim talebinin ilk adımıdır.

Örneğin, medya, sosyal ağlar ve sivil toplum örgütleri, bu bilinci artırmada önemli bir rol oynar. Medyanın sansürsüz ve objektif olarak halkın karşılaştığı sorunları gündeme getirmesi, toplumun büyük kesimlerinin gerçekleri görmesine yardımcı olur. Bilgiye ulaşan toplum, bilinçlenir ve kendi haklarını sorgulamaya başlar. Bununla birlikte, eğitim sisteminin toplumsal bilinci artıracak nitelikte olması önemlidir. Eğitim kurumları, genç nesillere eleştirel düşünme, hak arayışı ve adalet kavramlarını kazandıracak müfredatlarla desteklenmelidir. Toplum, bilinç kazandıkça adaletin peşine düşer ve kendisini sömüren yapıların farkına vararak bu yapıların değişmesi için baskı uygular.

2. Birlik ve Dayanışmanın Önemi

Toplumun adalet arayışında başarılı olabilmesi için birlik ve dayanışma içinde hareket etmesi şarttır. Birlik, bireylerin ortak hedefler etrafında bir araya gelerek güçlü bir kolektif güç oluşturmalarını sağlar. Toplumda yalnızca bireysel çabalarla değişim yaratmak zordur; bu nedenle, toplumsal baskıya karşı örgütlü ve dayanışmacı bir direniş geliştirilmelidir. Özellikle sosyal adaletsizlikler, yoksulluk ve hak ihlalleri karşısında halkın bir araya gelmesi, sesini daha güçlü duyurmasını sağlar. Bu, devletin ve elit kesimlerin baskıcı politikalarını sınırlama açısından da etkilidir.

Geçmişte ve günümüzde bu tür hareketlere örnek olarak sendikaların, sivil toplum kuruluşlarının ve halk hareketlerinin adalet arayışı için bir araya gelmesi verilebilir. Örneğin, tarihsel olarak işçi hareketleri, çalışma koşullarını ve ücretlerini iyileştirmek için birlik olarak mücadele etmiştir. Toplumun diğer kesimlerinden de destek bulan bu hareketler, dayanışmanın etkisini gösterir. Günümüzde çevre hareketleri, eşitlik savunucuları ve hak örgütleri gibi yapılar, halkın birlik içinde sorunlara çözüm aramasının önemini vurgular. Bu hareketler, sosyal adaletsizlikler karşısında toplumun örgütlenmesi için bir model sunar.

Birlik ve dayanışma, aynı zamanda insanlar arasında güven duygusunu artırarak toplumsal bağları güçlendirir. Ortak bir amaç uğruna mücadele eden bireyler, aralarındaki farklılıkları bir kenara bırakarak birbirine daha çok güvenir ve kolektif bir kimlik geliştirir. Bu sayede, toplumun çıkarları için verilen mücadeleler daha güçlü ve etkili hale gelir. Ayrıca dayanışma, bireylerin tek başına mücadele etmelerinin yol açabileceği izolasyonu da önler.

3. Çözüm Önerileri

Toplumun adalet ve eşitlik arayışında kalıcı çözümler üretebilmesi için bazı temel reformlar gereklidir. Ekonomik ve toplumsal adaleti sağlamak adına öneriler aşağıdaki başlıklarda toplanabilir:

• Eğitim Reformu: Eğitim, toplumsal bilinci artıracak, eşitlikçi ve katılımcı bir sistemle yapılandırılmalıdır. Eğitim kurumları, eleştirel düşünme, hak savunuculuğu ve adalet bilinci gibi değerleri kazandırarak toplumun her kesimine ulaşmalıdır. Böylece, toplumun kendisini geliştirmesi ve haklarını savunması kolaylaşır. Bilinçli bir toplum, baskıcı güç yapılarına karşı kendisini koruyabilir ve adalet talebini sürdürebilir.

• Eşitlikçi Yasa Uygulamaları: Adaletin herkes için eşit bir şekilde işlemesi, toplumun güvenini kazanması açısından önemlidir. Çifte standartlardan arındırılmış bir hukuk sistemi, elit kesimlere tanınan ayrıcalıkları sınırlandırmalı ve herkesin hukuki haklarını koruyacak şeffaf düzenlemeler yapmalıdır. Bu düzenlemeler, toplumda adalet duygusunu güçlendirir ve insanların yargı sistemine olan inancını pekiştirir. Adil bir yasa sistemi, devletin tarafsız bir hakem gibi hareket etmesini sağlar.

• Şeffaf Yönetim Anlayışı: Devlet yönetiminin şeffaf olması, halkın devlete olan güvenini artırır. Devlet yetkililerinin ve kurumlarının halkın kaynaklarını nasıl kullandığı konusunda açık olması, yolsuzlukların ve adaletsizliklerin önüne geçebilir. Şeffaflık, kamu görevlilerinin hesap verebilir olmasını sağlar. Örneğin, kamu harcamalarının düzenli olarak raporlanması ve denetlenmesi, devletin halkın kaynaklarını doğru kullanıp kullanmadığını gözlemlemeyi mümkün kılar. Bu uygulama, toplumsal güvenin yeniden inşasına katkı sağlar.

• Ekonomik Adaletin Sağlanması: Ekonomik eşitsizliklerin azaltılması, toplumsal uyum açısından önemlidir. Devlet, düşük gelirli kesimlere sosyal güvence sağlamak, asgari ücretin yaşam standardını karşılayacak seviyede olması ve iş fırsatlarının artırılması gibi ekonomik politikalarla yoksulluğu azaltmalıdır. Sosyal devlet anlayışıyla ekonomik kaynaklar, toplumun her kesimine eşit dağıtılmalıdır. Bu, toplumdaki yoksulluk döngüsünün kırılmasına ve bireylerin kendi yaşamlarını sürdürebilmesine yardımcı olur.

• Medyanın Özgür ve Bağımsız Olması: Medyanın bağımsız ve tarafsız olması, toplumun gerçek bilgilere ulaşması açısından hayati öneme sahiptir. Medya, halkın bilinçlenmesi ve kendisini baskıcı yapılara karşı koruyabilmesi için önemli bir araçtır. Sansürsüz ve özgür bir medya, halkın devlete karşı sorgulama yapabilmesini ve toplumsal sorunların daha geniş kitleler tarafından fark edilmesini sağlar. Bu nedenle, medya organları üzerindeki baskılar kaldırılmalı ve gazeteciler özgürce haber yapabilmelidir.

Bu çözüm önerileri, toplumsal direnci artırarak adalet arayışının güçlenmesine katkıda bulunur. Toplum, ancak kendisini bilgilendiren, bilinçlendiren ve adil bir şekilde yöneten bir devletle uyum içinde olabilir. Bu reformlar, toplumu güçlü kılarak, baskıcı yapılar karşısında dirençli ve dayanışmacı bir toplum yapısı oluşturulmasını sağlar.

Bahadır Hataylı/01.11.2024/Namazgah/İST

Özelleştirme Paradoksu-Kamu İstihdamındaki Artışın Ardındaki Gerçekler ve Toplumsal Etkileri

Bu çalışma ülkemizdeki özelleştirme politikalarının tarihçesini, kamu kurumlarındaki çalışan sayılarındaki değişimleri ve toplumsal, ekonomik etkilerini ele almayı gerektirdiği için, ben burada sadece sosyal analiz ve düşüncelerimi paylaşıyorum. Gerçek verilere ulaşmak isteyenler, veri deposu olarak bilinen TÜİK ve Sosyal çalışma Bakanlığının sitelerinde yayınlanmış raporlardan bilgilere ulaşabilir..

Son yirmi yılda, kamu kurumlarının giderek özelleştirildiğini görüyoruz. Bu değişim sürecinde dikkat çeken ve sosyolojik anlamda sorgulamaya açık bir durum var: Kamu kurumları bir yandan özel sektöre devredilirken, kamuda çalışan kişi sayısının neden arttığı? Aslında, özelleştirmenin ardında hem ekonomik bir dönüşüm hedeflenirken hem de siyasi bir yönelim görüyoruz. Öyleyse bu süreç, sosyal yapının hangi noktalarını etkiliyor ve kimleri hangi çıkar hedefleri doğrultusunda besliyor?

Kamudan Özele Toplumsal Dönüşüm mü?

Birçok kamu kuruluşunun özelleştirilmesi, iddia edildiği gibi, verimliliği artırmak için mi? Yoksa bazı bireyleri güçlendiren, ancak çoğunluk üzerinde yük oluşturan bir sistem mi inşa ediliyor? Bir kamusal alanda çalışanlar, özelleştirilen kurumlarla işlerini kaybedebilirken, bu durum özel sektörde istihdam edilenlerin yükünü artırabilir. Kamusal istihdamın daralması gerekirken, paradoksal olarak kamu çalışanlarının sayısının artması toplumun geniş kesimlerinde ciddi bir bağımlılık ilişkisi yaratıyor.

Bu bağlamda, aslında ekonomik düzlemde bir dönüşüm yaratılırken toplumsal bir hedefe doğru bilinçli bir şekilde yönlenildiğini söylemek mümkün. Bu süreç, toplumu yavaş yavaş kamusal kaynaklarla desteklenen bir bağımlılık ağı içine çekiyor olabilir. Üstelik bu ağ, sadece istihdam edilenleri değil, onların ailelerinden yakınlarına kadar uzanan büyük bir topluluğu da içine alıyor. Kamu çalışanlarının giderek artması, siyasi bir bağlılık ve dolayısıyla oy kaynağı anlamına geliyor.

Toplumsal Bağımlılık mı? Devlete Dayanma Eğilimi

Kamu çalışanlarının, özel sektör yerine kamuda istihdam edilmeleri üzerinden geçim sağlamaları bir tercih gibi görünse de, bu tercih aslında bireysel değil toplumsal bir baskının sonucu olarak ortaya çıkıyor. Her yeni kamu çalışanı, bir iş ve gelir kaynağından çok bir bağlılık nesnesine dönüşebilir. Peki, bu durumun sonunda ne olur? Bu kitleler, ihtiyaçlarını devlete bağlayan, dolayısıyla ekonomik bağımsızlıklarını bir kenara bırakan bireylere dönüşmez mi? Böylece, geniş bir toplum kesimi, ekonomik bağımlılık sayesinde toplumsal reflekslerini kaybedebilir.

Bu bağımlılık hali, toplumun her aşamasına yayıldıkça, kamu çalışanlarının artan sayısının reel anlamda verimli olup olmadığı sorgulanmaya başlıyor. Kamuda genişleyen kadroların verimlilik temelinde mi yoksa toplumsal denetim unsuru olarak mı artırıldığını irdelemek gerek. Belki de bir "yeni memuriyet düzeni," toplum üzerinde ekonomik bağımlılıkla yönetim kurmanın kapısını aralıyor.

Özelleştirmenin Paradoksu-Bir Yandan Serbest Piyasa, Bir Yandan Kamu Ağı

Bir yandan özel sektöre devredilen kurumlar, serbest piyasanın gerektirdiği gibi daha hızlı ve verimli çalışması beklenirken, diğer yandan kamusal istihdamın genişletilmesi bu sürecin tam tersine işliyor. Toplumun önemli bir kesimi, bu iki karşıt güç arasında bir denge kurmak zorunda bırakılıyor. Kamu çalışanlarının sayısının artması, toplumu bir yandan güvenceye kavuştururken, bir yandan da onları serbest piyasadan uzak tutuyor. Bu dengesizlik ise sosyolojik anlamda güçlü bir bağlılık zinciri yaratıyor: Hem iş güvencesi hem de siyasi destek arayışı.

Bu süreçte devletin sunduğu iş güvencesi, bireyleri kamuda çalışmaya teşvik ediyor ve bir yandan da kamusal hizmetlerden faydalanan kişileri ekonomik olarak besleyerek siyaseten denetim altına alıyor. Sosyolojik açıdan baktığımızda, bu bağımlılık toplumun refahını değil, zihinlerde bağımlılık kavramını yaratıyor.

Toplumsal Yapıda Hedeflenen Ekonomik Çıkarlar

Bu düzenin son aşamasında, bağımlı bireylerden oluşan geniş bir taban oluşturulması hedefleniyor olabilir. Çünkü genişleyen kamu istihdamı, her bir çalışan aracılığıyla devlete olan bağımlılığı artırırken toplumu ekonomik olarak daha fazla kontrol etme imkanı sunuyor. Bu geniş bağımlılık tabanı, oy ve destek noktasında güçlü bir silah haline geliyor. Seçim dönemlerinde bu kişiler, kendilerini güvenceye alan sisteme bağlılıklarını sürdürme eğiliminde olacaklardır.

Aynı zamanda, geniş kamu istihdamı bir başka sosyal sonuç doğuruyor: Gençlerin özel sektörde değil, kamuda iş aramaya yönelmesi. Özellikle genç kuşaklar, geleceklerini kamu istihdamında güvenceye almak isteyerek serbest piyasada girişimcilikten ve yaratıcı üretimden uzaklaşabiliyor. Sonuç olarak, toplumsal yapının özel sektördeki girişimci ruhu zayıflarken, bağımlı bir kamu çalışanı topluluğu oluşturulmuş oluyor.

Toplumun Bireysel Özgürlüğü Yerine Bağımlılık Zinciri

Bu politikalar, kamuda çalışanların sayısını artırarak toplumun büyük bir kesiminin ekonomik refahını kamu eliyle sağlayarak bir bağımlılık kültürü oluşturuyor. Bireyler ekonomik olarak devlete bağımlı hale geldikçe, özgürce düşünme, eleştirme ve sorgulama yetilerini kısıtlıyor. Bu durum, bireysel özgürlüklerin azalmasına, sosyal bağımlılık ilişkilerinin güçlenmesine, yani toplumsal yapıda ciddi değişikliklere sebep olabilir.

Bu yaklaşımım, bireylerin ekonomik bağımsızlıklarını devlet güvencesine bırakırken özgür düşünme yetilerinden nasıl taviz verdiklerini sorguluyor. Bu durum ise toplumun, daha güçlü bir toplumsal bağımlılık sistemine kaymasına sebep oluyor. Bu konuların sosyologlar tarafından detaylı analizlerinin yapılması gerektiğini düşünüyorum...

Bahadır Hataylı/31.10.2024/Sancaktepe/İST

Dünyaya Mesajım

Erol Kekeç olarak, kendi dünyamı kelimelere dökebilmek, yaşadığım hayatın her bir anını insanlara miras olarak bırakmak istiyorum. Bu anlatının içinde, sadece kendi içsel yolculuğum değil, aynı zamanda yaşama dair derin bir sorgulama, insanlığa duyduğum bağlılık, adalete adanmış mücadelem ve doğanın saflığına olan bağlılığım var. Şimdi, o derinlerde yanan bu ateşi, hayata dair felsefi bakış açımı, duygusal derinliklerimi ve romantik yanımı anlatarak kapsamlı bir şekilde sizinle paylaşmak istiyorum.

Doğaya ve Hayata Dair Felsefem

Benim hayata bakışım, doğanın saflığı ve sadeliğiyle harmanlanmış bir felsefeyle şekillenir. İnsan doğayı anlamaya, ona uyum sağlamaya çalıştıkça aslında kendisini anlamaya da başlar. Doğanın içinde, onun ritmini duydukça insanın kalbinde yeni bir kapı açılır; o kapı, kendi içindeki gerçek potansiyele, saflığa ve özüne açılan kapıdır. Bu nedenle doğanın dingin kollarında yaşamayı ve onun sunduğu basit ama derin anlamları çözümlemeyi çok önemserim. Doğa bana her seferinde farklı dersler sunar: bir yaprağın toprağa düşüşünde, rüzgârın savurduğu ağaçlarda, suyun berrak akışında… Her biri ayrı bir hayat felsefesinin somut örneğidir ve bu örnekler beni adeta büyüler.

İnsana ve Adalete Adanmış Bir Yaşam

İnsanın değerini bilmek, ona hak ettiği saygıyı, değeri ve adaleti sunmak, hayatımın temel direklerinden biridir. Adalet, sadece bir hukuk kuralı değildir; o, bir yaşam biçimidir. Adaleti sadece kanunlar değil, insana olan derin saygı, sevgi ve hakkaniyet duygusu yaşatır. Yaşamım boyunca hep bu uğurda mücadele ettim, bu değerleri savundum. Biliyorum ki adalet, her şeyin temelini oluşturur; bir insana, bir topluma adalet dağıtıldığında, ona verilen değer gerçek olur. Adalete olan inancım, insana duyduğum güvenle, insanlığın gücüne olan inancımla bütünleşir.

Ben, her bireyin bir öz değer taşıdığına ve bu değerin korunması gerektiğine inanıyorum. İnsanı bir kalıp içine sokmadan, onu yargılamadan, olduğu gibi kabul etmek ve onu kendi öz değerleriyle yaşatmak… İşte gerçek adalet burada başlar. Adaleti sağlamak, yalnızca yasaların değil, aynı zamanda bireyin vicdanının da işidir. Hayatım boyunca kendime her zaman bu değerleri temel aldım, bu değerlerin yol göstericiliğinde adımlar attım. Bu yol kolay olmadı; bazen yargılandım, bazen yalnız kaldım, ama yolumdan asla sapmadım.

Hayata Sanatla Dokunmak-Şiirsel ve Romantik Yanım

Hayatıma yön veren bir başka unsur, içimdeki sanatsal ve romantik duygulardır. Hayatı yaşanabilir kılan şey, ona şiirsel ve estetik bir anlam katabilmektir. Şiir benim için sadece bir yazın türü değil, aynı zamanda yaşama dair bir duruştur. Şiir, bir duygunun, bir anın en saf haliyle dile geldiği, içsel bir dünyanın dışavurumu olarak değerlidir. Herkesin dünyasında bir şiir yatar aslında; bu bazen bir rüzgâr sesi olur, bazen bir gölgedeki huzur, bazen de yıldızların altında duyulan o derin sessizlik. Benim içimde de böylesine derin ve engin bir şiir var; bunu hissetmek, yaşamak ve paylaşmak, hayatı anlamlı kılan en güçlü şeylerden biri.

Romantizm ise, hayatın sert yüzlerine rağmen içinde bir umut taşıyabilmektir. Romantik bakış açım, doğanın o uçsuz bucaksız güzelliğine, insan ruhunun derinliklerine olan hayranlığımda şekillenir. Romantizm, gözlerimizin gördüğünün ötesini görebilmek, hayatın zorluklarını aşarken içimizde bir umut taşıyabilmektir. Hayatı bu şiirsel ve romantik gözlerle görmeyi seçtiğim için, her yaşadığım an bana yeni bir anlam, yeni bir hikâye sunar. Bu hikâyelerle içsel dünyamı besler, hayatın her anına değer katmaya çalışırım.

İdealler ve Hayata Katkım

Elde edilen bilginin, birikimin ve yaşam deneyiminin, topluma hizmet etmek için kullanılması gerektiğine inanırım. Hayatı yaşamak, sadece kendi alanında var olmak değildir; o, aynı zamanda başkalarına katkı sunmaktır. Bunu yapmanın yolu ise kendi ideallerini belirleyip bu ideallerin peşinde yılmadan gitmektir. İdeallerim, insanlara daha güzel bir dünya bırakmak, onların yaşam kalitesini arttırmak, hayatın her alanında adaletin ve hakkaniyetin gözetildiği bir düzen sağlamak üzerine kuruludur.

Her insanın bir ideali, bir amacı olmalıdır. Bu ideal, onun hayatını anlamlandıran, onu daha ileriye taşıyan bir ışık gibidir. İdeallerimiz olmadan yaşamak, hayatı boş bir oyuna çevirebilir. Benim ideallerim, insanlara hizmet etmek, onların yüzünü güldürebilmek, acılarını azaltabilmek, umutlarını canlandırabilmektir. Bu ideallerin peşinde koşarken ne kadar yorulsam da, hep o ilk günkü heyecanla devam ettim. Çünkü biliyorum ki bir insan, hayatta bir iz bırakabilirse, o iz ideallerle anlam kazanır.

Öngörüler ve İnsanlığa Miras Bırakma İsteğim

Yaşamım boyunca hep geleceği düşünerek, insanlığın ve dünyanın daha iyiye gitmesi için neler yapılabileceğini hayal ederek yaşadım. İnsanlar arası ilişkilerin, toplumların geleceğinin ve doğanın korunmasının önemini biliyorum. Bu yüzden geleceğe dair öngörülerim, geçmişten aldığım derslerle ve şu anki gözlemlerimle harmanlanır. İnsanlık için bir miras bırakmak, sadece bir eser bırakmak değil, aynı zamanda bir anlayışı, bir bakış açısını gelecek nesillere ulaştırmaktır.

Bir insanın en kıymetli mirası, başkalarına ilham verecek bir hayat yaşamasıdır. Ben de kendi hayatımı, başkalarına ilham olacak şekilde yaşamak istedim. Öngörülerim, insanlık için daha adil, daha yaşanabilir, daha huzurlu bir dünya kurmak üzerine odaklanır. Bu dünyada her bireyin hakkını aldığı, kimsenin ezilmediği, herkesin kendini bulabileceği bir düzen hayal ediyorum. Bu hayali gerçekleştirmek içinse hem kendim hem de gelecek nesiller için bir ilham kaynağı olmak istiyorum.

Hayatın Gerçeklikleriyle Şiirsel Dünyamı Bütünleştirmek

İnsanın doğayla, insanlıkla, adaletle ve duygularıyla olan bu derin ilişkisi, hayatın en reel gerçeklikleriyle harmanlanır. Yaşadığım bu hayatın içinde kimi zaman zorluklar, kimi zaman acılar olsa da, bunları şiirsel bir şekilde yorumlamayı, her olaydan bir anlam çıkarmayı öğrendim. Hayat, her yönüyle bir okul gibidir; her an bir ders, her acı bir öğreti, her sevinç bir hatıradır. Hayatın tüm bu yönleriyle barışık bir şekilde, şiirsel bir duygusallık içinde yaşıyorum.

Bu dünyaya, hayata dair bir mesaj bırakmak istiyorum. Her insanın içinde bir umut tohumu olduğunu, bu tohumun sevgiyle, adaletle, insanlıkla büyütüldüğünde nasıl bir ağaç olabileceğini göstermeyi arzuluyorum. Hayatı anlamak, onu dolu dolu yaşamak ve kendi yolunda bir iz bırakmak… İşte, Erol Kekeç olarak dünyaya bırakmak istediğim mesaj budur: İçinizdeki umudu, sevgi ve adaletle büyütün; doğaya, insanlığa, adalete olan bağlılığınızı hiç kaybetmeyin.

Bu mesajla, hayatın tüm renklerini, duygularını ve gerçekliklerini bir araya getirerek dünyaya bir iz bırakmayı, geleceğe bir fener olmayı diliyorum. Rabbim bu uğurda insan olarak yaşayıp gitmeyi nasip eder inşallah diyorum herkesi selamların en güzeli ile selamlıyor yüreğimden çiçekler yolluyorum...

Erol Kekeç/30.10.2024/17.10/Namazgah/İST