Özgürlüğün Adı-La İlahe İllallah

"La ilaha illallah" ifadesi, İslam inancının temel taşıdır ve kelime anlamıyla "Allah'tan başka ilah yoktur" demektir. Ancak bu ifade, sadece bir sözcükten ibaret değildir; insanın hayatını bütünüyle değiştiren derin bir anlayışı içerir. La ilaha illallah demek, insanın sadece Allah’a teslim olması ve O’ndan başka hiçbir varlığa, nesneye, sisteme veya kişiye bağımlı olmaması anlamına gelir. Bu anlayış, insanın dünya üzerindeki her türlü putu, sahte ilahı reddetmesi ve sadece Allah’ın koyduğu kurallara uyması gerektiğini ifade eder.

La ilaha illallah, insanı dünya merkezli her türlü sahte ilaha bağımlılıktan kurtarır. Bu ilahlar; para, makam, şöhret, güç gibi modern dünyanın dayattığı şeyler olabilir. İnsan, bu sahte ilahların peşinden koşarak aslında kendi özgürlüğünü kısıtlar. Oysa İslam, tam tersine, insanın özgür olmasını hedefler. Allah’ın koyduğu kurallara uymak, insanı diğer tüm bağlayıcı ve kısıtlayıcı unsurlardan kurtarır.

İnsanlık tarihi boyunca insanlar, kendilerinden daha güçlü ve etkili olduğunu düşündükleri varlıklara tapma eğiliminde olmuştur. Bunlar putlar, hükümdarlar, sistemler veya sosyal normlar olabilir. Ancak İslam, insanı bu tür sahte ilahların boyunduruğundan kurtarır ve Allah’ın mutlak egemenliğini kabul etmeye çağırır. La ilaha illallah demek, insanın bu dünyevi düzenin baskılarından kurtulması ve yalnızca Allah’ın rızasını gözetmesi anlamına gelir.

Modern dünyada sahte ilahlar daha ince ve gizli olabilir. Kapitalizmin sunduğu sınırsız tüketim, bireyin benliği üzerine kurulan egosantrik yaşam tarzı, sosyal medya üzerinden kazanılan popülarite, makam ve güç peşinde koşmak gibi unsurlar, insanın yaşamını yönlendiren sahte ilahlar haline gelir. Bu ilahlar insanı kendi heva ve heveslerinin peşinden sürükler. Oysa La ilaha illallah, insanı bu aldatıcı düzenin dışına çıkarır ve sadece Allah’a boyun eğmesini sağlar.

Bu bağlamda, sahte ilahları reddetmek bir nevi "anarşist" bir duruş sergilemeyi gerektirir. Ancak burada anarşizm, kaos ya da düzensizlik anlamında değil, insanın sahte ilahlara, insan yapısı sistemlere başkaldırması anlamındadır. İnsan, bu dünya düzenini sorgulamadan kabul ettiği sürece gerçek bir muvahhit olamaz. Muvahhit olmak, Allah’ın egemenliğini ve hükümranlığını kabul etmek, tüm diğer sahte ilahları ve düzenleri reddetmekle mümkündür.

Kur’an-ı Kerim’de de Allah’ın insanları sahte ilahlardan ve putperestlikten kurtarmak istediği açıkça belirtilir. Peygamberlerin gönderiliş amacı, insanları bu sahte ilahlara tapmaktan uzaklaştırıp Allah’ın birliğine davet etmektir. Örneğin, Hz. İbrahim’in putları kırması, insanlara bu sahte ilahların aslında hiçbir güçlerinin olmadığını göstermek içindir. La ilaha illallah, aynı zamanda bu peygamberi duruşun bir devamıdır.

"La ilaha illallah" ifadesi, insanın hayatındaki tüm sahte ilahları reddetmesini, bağımsız bir zihinle Allah’ın koyduğu kurallara uymasını ve sadece O’nun rızasını kazanma amacını taşır. Bu anlayışla yaşayan bir insan, dünya hayatındaki geçici ve aldatıcı şeylerden uzaklaşır ve gerçek anlamda özgürlüğe kavuşur. Muvahhit olma süreci, önce bu sahte ilahlara karşı bir başkaldırı, ardından ise Allah’ın egemenliğini kabul etme ile tamamlanır.

Bahadır Hataylı/26.09.2024/16.00/Sancaktepe/İST

 

İyi Yönetimin Aynası-Refah mı, Utanç mı?

“Bir ülke iyi bir biçimde yönetiliyorsa düşkünlük ve yoksulluğun varlığı utanç verici bir şeydir. Bir ülke kötü bir biçimde yönetiliyorsa şeref ve zenginlik gibi şeylerin varlığından utanç duyulmalıdır.”

Konfüçyüs

Konfüçyüs'ün bu sözü, derin bir yönetim ve toplum eleştirisi içerir. Bu cümlede hem iyi hem de kötü yönetim sistemlerinin toplumsal refah ve zenginlik üzerindeki etkileri sorgulanmaktadır. Konfüçyüs’ün felsefesi ahlaki erdemler, iyi yönetim ve toplumsal düzen üzerine yoğunlaşmıştır. Şimdi bu sözü daha derinlemesine inceleyelim.

İyi bir yönetimden bahsederken, devletin en temel sorumluluklarından biri olan halkının refahını sağlamayı ve toplumdaki yoksulluğu ortadan kaldırmayı kastederiz. Bir ülkede eğer iyi bir yönetim varsa, vatandaşların temel ihtiyaçları karşılanır, fırsat eşitliği sağlanır ve adalet sistemi işler. Buna rağmen yoksulluk ve düşkünlük varsa, bu utanç verici bir durum olarak görülmelidir. Çünkü bu, toplumda ya kaynakların adil bir şekilde dağıtılmadığını ya da yönetimin belirli kesimleri ihmal ettiğini gösterir.

Yoksulluk, bireysel sorumluluğun bir sonucu olarak değil, toplumsal ve sistemsel sorunların bir tezahürü olarak değerlendirilmelidir. Eğer devlet, eğitim, sağlık, barınma gibi temel ihtiyaçları karşılayamıyorsa, bu, yönetimin başarısızlığını gösterir. İyi yönetilen bir devlette yoksulluk ve düşkünlük olmamalı, tüm vatandaşlar asgari yaşam standartlarına sahip olmalıdır. Dolayısıyla, Konfüçyüs’ün sözündeki "utanç", yöneticilerin başarısızlığına işaret eder.

Kötü bir yönetimde ise, adalet, fırsat eşitliği ve sosyal dayanışma gibi temel değerler genellikle göz ardı edilir. Kötü yönetim, genellikle gücün kötüye kullanıldığı, yolsuzlukların yaygın olduğu ve devletin vatandaşların çıkarlarını korumadığı durumlarla ilişkilendirilir. Böyle bir durumda, şeref ve zenginlik gibi kavramların varlığı bile utanç verici hale gelir. Çünkü zenginlik çoğu zaman haksız yollarla elde edilir ve şeref, sadece belirli bir zümrenin koruması altında olur.

Kötü bir yönetim altında, zenginlik çoğunlukla birkaç kişinin elinde toplanır. Bu da toplumsal eşitsizlikleri daha da derinleştirir. Yoksulluk ve zenginlik arasındaki uçurum büyüdükçe, zenginliğin bir statü sembolü olarak görülmesi ve onurlandırılması, ahlaki bir çöküşün göstergesi olur. Böyle bir toplumda, zenginliğin varlığı toplumun büyük bir kısmı için utanç verici bir hale gelir; çünkü bu zenginlik genellikle sömürü, yolsuzluk veya adaletsiz yöntemlerle elde edilmiştir.

Konfüçyüs’ün yönetim felsefesi, ahlaki liderlik ve erdemli yöneticilerin toplumun refahını sağlamadaki rolünü vurgular. Bir toplumda yöneticiler erdemli olmalı, halkın çıkarlarını gözetmeli ve adil bir yönetim sağlamalıdır. İyi bir yönetim, toplumsal eşitlik ve adaleti sağlamalı, halkın maddi ve manevi refahını artırmalıdır. Eğer yönetim bu erdemlere sahip değilse, toplumda adalet ve eşitlik sağlanamaz.

Bu noktada, Konfüçyüs'ün öğretisindeki "liyakat" kavramı önem kazanır. Yönetimin başında olan kişiler, liyakatli, bilgili ve erdemli olmalıdır. Ancak o zaman toplumda zenginlik ve şeref hak edilmiş olur ve utanç verici bir durum ortaya çıkmaz.

Günümüzde de Konfüçyüs'ün bu sözü büyük bir öneme sahiptir. Bugün dünyada birçok ülke, yoksulluk ve gelir eşitsizliği gibi sorunlarla karşı karşıyadır. İyi yönetildiği iddia edilen ülkelerde bile yoksulluğun varlığı, yönetim sisteminin sorgulanmasına neden olabilir. Bunun yanında, kötü yönetim örneklerinde zenginliğin ve gücün belirli bir elit kesim arasında toplanması, toplumun geniş bir kesimi tarafından adaletsiz olarak görülmektedir.

Özellikle kapitalist sistemin baskın olduğu toplumlarda, zenginlik ve şeref çoğu zaman toplumsal başarı göstergeleri olarak kabul edilse de bu değerlerin altında yatan sömürü, eşitsizlik ve adaletsizlikler de dikkate alınmalıdır. Konfüçyüs'ün işaret ettiği gibi, iyi bir yönetimde, zenginlik hak edilmiş olmalı ve toplumun genel refahını artırmalıdır. Eğer bu sağlanamıyorsa, bu, utanç verici bir durumdur.

Konfüçyüs'ün bu sözünden yola çıkarak, bir ülkenin yönetimi, halkın refahını, adaleti ve toplumsal eşitliği sağlama konusunda başarılı olmalıdır. İyi yönetimde yoksulluk ve düşkünlük, adil kaynak dağılımının sağlanamamasının bir göstergesi olduğu için utanç vericidir. Kötü yönetimde ise, şeref ve zenginlik gibi kavramlar, toplumsal eşitsizliğin ve yolsuzluğun bir sonucu olarak görülmeli ve bu da utanç kaynağı olmalıdır.

Bu çerçevede, Konfüçyüs'ün öğretilerini modern dünyaya uyguladığımızda, yönetimin ahlaki temellere dayanması gerektiği ve bireylerin refahı kadar toplumun genelinin iyiliğini gözetmesi gerektiği ortaya çıkmaktadır. İyi yönetim, sadece ekonomik refah sağlamakla kalmaz, aynı zamanda toplumsal adaleti ve ahlaki değerleri de korur.

Bahadır Hataylı/22.09.2024/00.30/Sancaktepe/İST

Gizli Ajanda-Küresel Egemenlik Planları

 Birleşmiş Milletler ’in “Geleceğin Zirvesi” gibi uluslararası toplantılar, genellikle büyük küresel sorunlar hakkında çözüm önerileri sunmayı amaçlayan platformlar olarak sunulsa da, eleştirel bir bakış açısıyla bu zirvelerin gerçek amacı çok daha derin ve tehlikeli planlara işaret edebilir. Zirvede konuşulan konuların yüzeyde küresel işbirliği, çevre sorunları ve adil bir finansal sistem gibi önemli başlıklar altında tartışıldığı söylense de, aslında zirvenin gerçek amacı, dünya üzerinde daha geniş bir kontrol mekanizması kurmak ve ulus devletleri zayıflatmak olabilir. Buna göre, zirvenin en büyük tehlikesi, dünya halklarını kontrol altına almayı hedefleyen bir elit tabakanın, ekonomik ve politik gücü merkezileştirme çabasıdır. Bu çerçevede, her bir madde derinlemesine analiz edilip ele alındığında, şu sonuçlara ulaşabiliriz:

Geleceği Koruma Maskesi Altında Uluslararası Sağlık Egemenliğinin DSÖ'ye Devri

BM’nin “geleceği koruma” başlığı altında önerdiği uluslararası mutabakat, sağlık yetkilerinin DSÖ’ye devredilmesini içeriyor olabilir. DSÖ, küresel sağlık politikalarını yöneten bir kuruluş olarak pandemiler gibi krizlerde merkezi bir güç olarak sahneye çıkıyor. Ancak eleştirmenler, bu tür bir merkezi yapının ulusal egemenliği ciddi şekilde zayıflatabileceğini savunuyor. Örneğin, COVID-19 sürecinde DSÖ'nün aldığı kararların, ulusal hükümetlerin bağımsız politikalar geliştirme kabiliyetini nasıl etkilediği hala tartışılıyor. Pandeminin yönetimi sırasında alınan karantina ve kısıtlamalar gibi küresel politikalar, birçok ülkenin sağlık politikaları üzerinde ulusal düzeyde karar alma gücünü kaybettiğini gösterdi.

Bu süreç, bazı kesimler tarafından dünya genelinde bireylerin özgürlüklerinin kısıtlanması, büyük teknoloji ve ilaç firmalarının güç kazanması ve nihayetinde bir tür küresel sağlık diktatörlüğünün kurulması olarak değerlendiriliyor. Sağlık krizi bahanesiyle toplumların daha da kontrol altına alınmasının kapıları aralanıyor. Bu durum, gelecekte DSÖ'nün alacağı kararların, halk sağlığına dayalı olarak uygulanacak daha büyük küresel baskıların başlangıcı olabilir.

İklim Değişikliği ile Mücadele mi? Toplumların Kontrolü İçin Bir Araç mı?

İklim değişikliği tartışmaları da aynı şekilde kontrol mekanizmalarının devreye sokulması amacıyla kullanılabilir. İklim değişikliği elbette gerçek ve ciddi bir sorundur, ancak zirvede bu sorunun nasıl ele alınacağı daha da önemli. Eleştirmenler, iklim değişikliği adına alınacak kararların, çevresel kaygılardan ziyade, toplumların üzerindeki denetimi artırmaya yönelik bir bahane olduğunu savunuyor. Örneğin, karbon ayak izi hesaplamaları, karbon vergileri ve yeşil enerji geçişi gibi adımlar, sadece çevresel sürdürülebilirliği sağlamak değil, aynı zamanda bireylerin ve devletlerin üzerindeki ekonomik yükleri artırarak, merkezi bir otoriteye bağımlı hale getirilmesini sağlıyor olabilir.

Bunun bir örneği, karbon ayak izi politikalarıdır. Bireylerin günlük yaşamında yaptıkları her şey, karbon emisyonlarıyla ölçülebilir hale getirilip sınırlamalar getirildiğinde, bu kontrol mekanizmasının bir parçası olabilir. Özellikle yoksul ülkeler, zengin ülkelerin belirlediği karbon kotalarına uyum sağlamak zorunda kaldıklarında, ekonomik ve politik açıdan daha bağımlı hale gelebilir. Zirvede bu tür çevresel düzenlemeler görüşülürken, İsrail’in Gazze’ye uyguladığı bombardımanların çevresel zararları ya da büyük şirketlerin çevreyi kirleten faaliyetleri gündeme gelmiyor. Bu durum da, iklim değişikliği bahanesiyle aslında belirli güç merkezlerinin kontrol sağlama amacı taşıdığına işaret ediyor.

Adil Finansal Sistem Adı Altında Dijital Para ile Küresel Kontrol

Zirvede "daha adil bir finansal sistem" başlığı altında gündeme getirilen dijital para sistemleri, ulusal para birimlerinin yerini alarak, dünya ekonomisinin merkezi bir yapıya devredilmesine neden olabilir. Dijital para birimleri, her bir işlemi kaydedebilir, izleyebilir ve kontrol edebilir hale getirildiğinde, hükümetler üzerindeki kontrol mekanizmalarının güçlendirilmesine zemin hazırlayabilir. Dijital para sistemleri, merkez bankaları tarafından kontrol edilerek, ulusal devletlerin ekonomik politikalarını dahi merkezi bir otoritenin insafına bırakabilir.

Örneğin, Çin’de uygulanan sosyal kredi sistemi ile bireylerin davranışları izlenip değerlendirilirken, dijital para birimleri de bireylerin finansal özgürlüğünü sınırlayabilir. Bu tür bir sistemde, bireylerin ekonomik faaliyetleri, devletin politikalarına uygun olup olmadığına göre şekillendirilebilir ve kontrol altına alınabilir. Böyle bir sistem, dünya genelinde küresel elitlerin ekonomik gücü elinde toplamasını sağlar ve halkın ekonomik bağımsızlığını tamamen ortadan kaldırır.

Tek Dünya Devletine Doğru Bir Adım

Bu zirve ve benzeri uluslararası toplantılar, dünya genelinde bir "Tek Dünya Devleti" düzenine doğru atılan adımlar olarak yorumlanabilir. Ulus devletlerin egemenlik haklarının DSÖ gibi kurumlara devredilmesi, iklim değişikliği bahanesiyle halkın kontrol altına alınması, dijital para sistemleri aracılığıyla ekonomik bağımsızlığın yok edilmesi gibi politikalar, dünyanın belirli bir elit grubun çıkarlarına göre yönetilmesine zemin hazırlayabilir.

Sonuçta, bu tür zirveler, yüzeyde uluslararası işbirliği ve dünya sorunlarını çözme amacı taşıyormuş gibi görünse de, gerçekte dünya halklarının özgürlüklerini sınırlama, ulus devletlerin güçlerini ellerinden alma ve merkezi bir küresel yönetim oluşturma çabasıdır.

Bahadır Hataylı/19.09.2024/18.50/Namazgah/İST