TÜM EĞİTİMCİLERİN OKUMASINI TAVSİYE EDERİM SABIRLA...
Öğrenme ile eğitim arasında doğrudan bir ilişki olduğu herkes tarafından kabul gören anlayıştır. Öğrenmenin kalıcı davranış değişimi olarak ifade edildiğini biliyoruz ancak burada asıl olanın tekrarlar ve eğitim yoluyla davranışların kalıcı olmasının öne çıkmasıdır. Eğitimde de esas, istendik davranışları kazandırma çabası olarak tanımlanır kısaca…Bu kısa tanımlamaları da dikkate alarak toplumumuzdaki eğitim algısı ve uygulamasını belli yönleriyle ele almakta fayda olacağını düşünüyorum.
Eğitim paradigması aslında bir toplumun yönetim şekli ile de doğrudan ilişkilidir. Eğer eğitime yaklaşım tarzınız insani ve kuşatıcı bir özelliğe sahip ayrıca insanların gizli yeteneklerinin ortaya çıkmasını sağlıyor ve bu yetenekler insanlık yararına olacak ortamlarda kullanılabilmesi için gelişme gösteriyorsa, buradaki yönetim de genellikle olumlu bir özellik gösterir…Yani eğitime bakış tarzı ile eğitimin yetiştirdiği insanların yönetimdeki etkileyici gücü arasında doğrudan belirleyicilik özellikleri vardır.
Bir toplumda eğitime bakış, egemen olan yönetim erglerinin ideolojik yaklaşımlarına göre asla biçimlenemez. Eğer böyle bir süreç başlatılırsa o zaman toplumdaki eğitim paradigması lakayt, insan yetiştirmekten uzak, yetenekleri imha eden, geleceğe bakışları karmakarışık, geleceklerinden endişe duyarak yaşayan, paranoyak yaşamların toplumsal gelenek olarak yaşandığı bir yaşam tarzı ortaya çıkar. Böylesi bir yaşamın toplumsal gereklilik gibi herkes tarafından içselleştirilerek bir kader gibi görülüp bulaşıcı hastalık olarak geçmiş ve geleceğe damgasını vurmasındaki en önemli etken, yönetimi ele geçirmek isteyenlerin keyfi ve fevri hareketleridir. Çünkü yönetime gelenlerin kendi ideolojik pencerelerinden topluma bakışları, toplumun her noktasını bu ideolojiye göre okumalarını sağlar ve her şeye bu pencereden bakarlar. Böylesi bir açmaz ve çıkmaz sokak, bütün bir toplumu geri dönüşü olmayan ucu belirsiz karanlık dehlize sürüklemek olur. Ne yazık ki eğitim anlayışımız yüzyıllardır geri dönüşü olmayan bu karanlık dehlizlerde, insanları kendi kaprislerine kurban eden yöneticilerin karanlık emellerine kurban edilerek şekillenmiştir. Peki soruyorum, mutlu huzurlu, üretken yaşamlarından tat alan birbirine güvenen ama aynı görüş ve anlayışta olmak zorunda olduklarına inanmayan ama başkasının hak ve hukukunu kendi hakkını koruduğu gibi koruyan, saygı, sevgi, umut ve güven veren bir neslin oluşturulmasından yönetici ergler neden rahatsızlık duyarlar ve eğitime ideolojik yaklaşırlar.
Bu hususları herhangi bir anlayışın aktaranı olarak değil, doğrudan insanın yaratılış fıtrat genlerini dikkate alarak iyi bir gelecek ve üretken ahlaklı özgür bir nesil nasıl yetiştirilir bakış açısından yola çıkarak konuları irdeleme ve kritize etme tarafındayım. Onun için son üç yüzyıllık tarihimizi de dikkate alarak ancak günümüzdeki patolojiyi anlayabileceğimizi düşünüyorum. Osmanlı’nın son iki yüz yılından bu yana eğitim hep yönetimin vagonu olarak gelmiştir. Yani yönetim hep yukarılarda olmuş eğitim bu yönetimlerin çıkar arzu istek ve beklentilerini karşılamak zorunda olan bir kışla olarak değerlendirilmiştir. Dolayısıyla, kışlada bulunan talebeler de bu kışlanın eli sopalı eğitim çavuşlarınca rehabilite edilerek hep sistemi koruyucu bir asker olarak görülmüş ama bu askerler toplumun her kademesinde bulunabilecek tarzda ve formatta biçimlendirilmiştir. Böyle olunca neden bizim eğitim sistemimiz hiçbir dönemde önemli aşamalar kat edememiştir diye yakınmanın da bir anlamı yoktur. Çünkü yönetimin kendince biçimlendirdiği eğitim algısı, geleceği okuyan, münevver bir yaşam ortaya koymak ve yeryüzünün imaratına katkı sunan, tüm insanlık için bu dünya haritası üzerinde herkesin görebileceği bir noktayı belirgin bir şekilde albenisi olan cazip bir merkez haline getirmekten uzaklaşmıştır. Geçmiş dönemlerin bir sürü haline getirdiği nesillerin durumundan hiç ibret alınmamış olmalı ki, gelen her yönetici erg kendi ideolojik ve inanç temellerine dayanan bir eğitim anlayışını topluma dayatarak eğitimin kalitesini yükseltmeyi amaçlamıştır. Oysa ideolojik ve inanç bağına dayanan eğitim algısı ile eğitimin gelişim sürecindeki ilişki, sıfır ile rakamlar arasındaki çarpım ilişkisi gibidir. Hep yutar. Çünkü ideolojiler yutan elamandır. Eğitimin hiçbir aşamasında ideolojiler bir eğitim müfredatının içinde olamaz ve de olmamalıdır. İdeolojiler biçimlendirmek üzere varlar, oysa eğitimin kökeninde açığa çıkarma ve var olan bir parçanın fıtrat yazılımına göre nasıl çalışması ve işler hale gelmesinin gerekleri yerine getirilir ve insan bu uzuvları için fıtratta yazılı olan kullanım kılavuzunu doğru okuyarak hayata başlaması gereken noktadan başlar. Hayata böyle başlayan nesiller için yaygın örgün ve hayat boyu eğitim kavramlarının hiçbir ayrıcı yanı olmayacaktır. Çünkü insan bu yaşamı hayatın her noktasında yaşamasının bir insani duruş ve sorumluluk olduğunu idrak ederek sorumluluk bilinciyle hareket eder. Dolayısıyla bu özgür seçimlerinden dolayı da yapacağı her işten haz alarak mutluluk üzerine bir hayat kuracaktır.
Cumhuriyetten sonra belli bazı ideolojik yaklaşımlar eğitim müfredatlarının her kademesine konularak, yeni kurulan sisteme övgüler üzerine yazılan bir tarih kitabı olsa da derslerin ve eğitimin bütünlüğü dikkate alındığı zaman geldiğimiz noktadan baktığımızda o günkü eğitimin günümüzdeki eğitimin katkısından çok daha fazla, insan odaklı olduğu göze çarpmaktadır. Çünkü o günlerden gelen eğitimde insanın becerileri, yetenekleri ve başarılı olabileceği alanlar yaparak ve yaşayarak ortaya çıkmaktaydı. Ama günümüzde tamamıyla teorik ve insanın katılımı dikkate alınmadan bir olasılık üzerine şekillendiğini söylemek mümkündür. Böyle farklılıklar olsa da kısmi olarak, insan yetiştirme konusunda, insanı dikkate alarak insana yapacakları katkılarının olacağını söylemek çok zordur. Çünkü tamamıyla ideolojik bakışlar üzerinden biçimlenen bir eğitim anlayışı egemendir. MİLLÎ EĞİTİM dendiği zaman hemen herkesin zihninde beliren eğitim, doğrudan kendi ırksal geçmişimizi dikkate alan ve var olan sistemin şekillenmesindeki ideolojik düşünce birikimini yansıtan bir ifadedir. Bu tarz bir yaklaşımın MİLLİ EĞİTİM GİBİ, tüm nesillerimizin beynine kazınması, eğitime bakışta hastalıklı bir zihin yaratmış olmaktadır. Bu hastalıklı zihinlere her türlü ideolojik yaklaşımlar rahatlıkla kök salar ve her ideoloji kendisini benimseyen yeni nesiller oluşturur. Bu ideolojik yetişen nesillerden evrensel bakış ve insani değerlere göre yaşanacak bir hayat beklemek tam bir komedi olur. Onun için okullarımız ortak yaşam birliği kurmaktan uzak, geleceği dönüştürecek kolektif çalışmalara imza atacak ve dünyanın çehresini değiştirecek nitelikte beyin emekçilerini ortaya çıkaramayacaktır. En iyi yetiştireceği dimağ, duygusallığı ağır basan galeyana gelen, çok kolay proveka olan, sahip olduğu ve benimsediği ideolojinin fanatik taraftarı yıkıcı dökücü, kendisinden başkasının yaşam hakkı olduğuna kolay kolay inanmayan, ortak bir buluşma olacaksa mutlaka kendisine göre biçimlenmesini arzulayan ve doğrunun merkezinde sadece kendisi ve kendi ideolojisinin olduğuna inanan insanlar çoğalır. Yani bu tarz insanların yaşadığı ortamda hangi ideolojinin taraftarlarının sesi yüksek çıkıyorsa ona göre eğitim seviyesi çok yükselmiş hatta süper ligde oynamaktadır. Çünkü bu tarz yaklaşımların eğitimin seviyesinin yükselmesindeki temel kriterleri, kendisini benimseyen ve sindiren taraftarların kayıtsız şartsız inanmaya dayanan bir algıyla onları kabullenmiş olmasıdır. Bu anlattıklarım sizlere çok yabancı gelebilir ve kabullenmekte zorlanabilirsiniz, ancak kendimiz ve dayattığımız anlayışlarla şartsız yüzleşmek istediğimizde bunların bizleri ne kadar kötü karanlıklara taşıdığına hep birlikte şahit olacağız.
Eğiticilerini ideolojik bir kalıba sokmuş olan toplumlar ancak ideolojilerinin kendilerini taşıyabildiği yere kadar yolculuk yaparlar. Bu ideolojilerin gidebileceği yolun uzunluğu ise yönetenlerin iktidara ne kadar hükmedebildiği kadar olacaktır. Bu durum, ayrım gözetmeksizin tüm farklı ideolojik yaklaşımların hepsi için geçerlidir. Bu açıklamaları yapmamdaki amacım, ideolojik yaklaşımların nasıl bir eğitim anlayışı ile nesillerimizi gözü bağlı karanlığa taşıdıklarını gösterebilmektir.
Eğitimin referansları, tamamıyla insanın yaratılıştan gelen donatıları ve o donatıların doğru çalışması için ona yüklenen yazılımları bulup herhangi bir taraf gözetmeden ona uygun çalışarak ne kadar yol gidebileceğini ortaya koyabilmektir.
Yani eğitim biçimlendirme değil, toprağın altından çıkmak için mücadele eden bir tohumun üzerine düşen bir taşın baskısını onun üzerinden kaldırarak o tohumun rahat filizlenip tomurcuğa, çiçeğe ve meyveye döneceği ortamı ona sunmak gibidir. Eğitimde olması gereken özellik, destek ve suyun kendi yatağında akacağı ortamı sunmaktır. Suyun akışını engelleyen kanalda engelleyici unsurlar varsa bunları kanaldan dışarı çıkarmak ve suyun rahat akışına katkı sunarak ona destek olmaktır. Yani su akar yatağını bulur derken aslında eğitimdeki temel bakış açısı da burada anlatılmaktadır. Ancak biz eğitim dendiği zaman, kendimizi destekleyen ve bizim sunumlarımızı kayıtsız şartsız benimseyen taklitçi bir gelecek oluşturmayı anladık her zaman…Onun için de son dönemlerin en çok sesli dillendirilen konularının başında bu gençlik nereye gidiyor, nesillerimiz elimizden kayıp gitti; ne olacak bu işlerin sonu gibi tedirgin ve ürkek davranmamızın arkasındaki korkularımız gelmektedir. Bu korkular kendi ideolojik ve ne olduğu belirsiz temelsiz inanç sistemlerinin yok olması korkularına dayanmaktadır. Ama biz o gençliği kendi yörüngesi üzerinde Güneş sistemindeki gibi algılayarak o şekilde bir tavır geliştirseydik görecektik bu nesillerin nasıl bir gelecek tasavvuru ortaya koyduklarını ve koyacaklarını ama biz hem kendi dünyamızı daralttık hem de onların su akacak kanallarını işe yaramaz tüm molozlarla doldurduk ondan sonra sular neden akmıyor ya da neden o kanaldan gitmiyor da sular etrafa zarar veriyor diye avazımız çıktığı kadar bağırmaya başladık…Böylesi karanlık atmosferlerin üzerine yeni bir Güneşin doğmasını istiyorsak samimi olacağız bazıları güneşin çok parlak olmasından dolayı gözlerinin kamaşacağını anlatarak ortalığa veba salgınını yaymayacak, bazıları da bu güneşin ısısı böyle giderse bizi hepten yakıp kavuracak ve hepimiz bu sıcakta kuduz olacağız diye avazı çıktığı kadar bağırmayacak…Yani diyeceğim o ki, Önce adam olacağız yerleşik alışkanlıklarımızın bağımlılığından kurtulacağız ve sadece insan olarak yaşamak istiyoruz, bunun için bedel ne ise ödemeye hazırız diyerek ayağa kalkacağız ve ilk işimiz eğitim anlayışımızı sistemi yönetenlerin sürekli içine girerek istediği meyveyi koparıp istediğini söküp attığı bir bahçıvanın yetkisinde olan bahçe olmaktan çıkaracağız. Herkesin gelip oradaki güzelliklerle kendisini mutlu hissettiği albenisi yüksek bir cazibe merkezine dönüştüreceğiz. Bunun yolu Sistemi sahiplenen ve koruyan bilinç düzeyi düşük, korkak, yaratıcılıktan uzak, sadece kendisine verilenlerle geviş getiren bir neslin oluşumuna giden tüm kapıları şartsız kapamaktır; işte o zaman eğitim nasıl olacak diye sorulacak soruların hepsini gücümüz yettiğince izah etmek ve uygulanacak düzeyde ortaya koymak boynumuzun borcu olacaktır. Devam edecektir…
Erol KEKEÇ/03.03.2021/22.50
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder