Garibin Kimi Var Ki?

Sessizlerin Çığlığına Kulak Verin

Birgün Nasreddin Hoca, yokuşlarda ter dökerek, inişlerde tırnak sökerek dağ bayır aşarken bir dönemeç başında durur ve şöyle der:

“Ömrümü yakama dikmediler ya. Demek vadem bu kadarmış.”

Bir torba kemik gibi yığılıp kalır yere.

Ardından umutla söylenmiş o cümleyi mırıldanır:

“Allah eşin dostun eksikliğini vermesin, elbet gelir cenazemi kaldırırlar.”

Ama nafile…

Ne saydığı biri gelir, ne de sorduğu bir dost…

“Vefalıydı” dedikleri insanlar yoktur ortalıkta.

Kendisi zor bela kalkar, gider evine, karısına ölüm haberini verir:

“Ben öldüm.”

Sonra da cenazesinin olduğu yere geri döner.

Mahallede haber yayılır, komşular toplanır, gözyaşları dökülür…

Kadıncağız yüreği yanarak şöyle der:

“Garibin kimi var ki, kimi göndersin haber vermeye… Kendiceği geldi, söyledi.”

Fıkranın Ardındaki Gerçek Sessizlerin Yalnızlığı

Bu sadece bir fıkra değil; acı bir hakikatin tokadı gibi iner yüzümüze.

Güldürür gibi yapar, içimize sızar.

Hoca burada gülünç bir hikâye değil, toplumsal körlüğümüzü anlatıyor.

Bugün nice insanlar var ki:

• Ne arayanı var ne soranı.

• Ne dostu var ne yoldaşı.

• Ne cenazesinde bir omuz, ne sofrasında bir misafir...

Yaşarken görmezden geldiklerimizi, öldüğünde keşfediyoruz.

Ama iş işten geçmiştir artık.

Çünkü gariplerin dostu kalmamıştır.

Nasreddin Hoca'nın Verdiği  Mesaj

1. Toplumsal Sorumluluk Unutuldu: Hoca, insanların sadece “kendinden olana” değer verdiğini, çevresinde kimse kalmadığında insanın nasıl unutulduğunu gösteriyor.
   Bugün yaşlılarımız, hastalarımız, yoksullarımız yalnız. Çünkü kimse komşusunu, mahallesini, akrabasını tanımıyor artık.

2. İnsan Değeri Menfaatle Ölçülüyor: Kimseye menfaatin yoksa hatırlanmıyorsun. Hoca bunu o kadar sade ama o kadar çarpıcı bir dille anlatıyor ki; “ölüm haberini bile kendi vermek zorunda kalan insan” mecaz olmaktan çıkıp bir trajediye dönüşüyor.

3. Dindarlık Şekle Hapsoldu: Cenazede ağlayan komşular çok ama yaşarken “bir selam veren” yok.
   Hoca burada “ahiret korkusuyla ağlayan” ama “dünya hayatında duyarsız” kalan insanı eleştiriyor.
   Bugünkü şekilci, yüzeysel dindarlığa da dokunuyor bu anlatım.

4. Topluma Ayna: Bugünün Garipleri Kim? Bugün sokaklarda çöp karıştıran yaşlılar… Geceleri yalnız ölen ama sabaha kadar fark edilmeyen komşular… Ailesi uzakta diye hastanede tek başına kalan yoksul insanlar… İşte hepsi bu fıkranın içinde. Ve belki de sorulması gereken soru şu:

“Bizden biri öldüğünde, onun yerine haber verecek bir Allah kulu var mı hâlâ?”

Garibin Kimi Var Ki… Sen Yoksan?

Nasreddin Hoca'nın "gülerek düşündürme" sanatının en çarpıcı örneklerinden biri bu.

Ama artık yalnızca düşünmek değil, harekete geçmek zorundayız.

Yalnızların yanında olmayı, dostluk göstermeyi, garibin elinden tutmayı bir ibadet gibi görmeliyiz.

Çünkü bir gün, hepimiz bir dönemeç başında durup,

“Ben öldüm. Kimse bilmiyor…” diyebiliriz.

İşte o zaman anlarız, bu fıkranın aslında bir veda mektubu olduğunu…

Ve belki de artık çok geç olur.

Bahadır Hataylı/05.08.2025/Sancaktepe/İST